పునఃరుత్థాన యేసుతో కొత్త జీవితానికి నడుద్దాం

 

పునఃరుత్థాన యేసుతో కొత్త జీవితానికి నడుద్దాం

యూదు సంప్రదాయం ప్రకారం, ఒక రబ్బీ తన విద్యార్థులను తెల్లవారుఝామున చీకటిగా ఉండగానే ఒకచోట చేర్చి, ఈ ప్రశ్న అడిగాడు: రాత్రి ముగిసినదనీ, పగలు ప్రారంభమైనదనీ ఎలా తెలుస్తుంది? అందుకు ఒక విద్యార్థి ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘బహుశః మీరు ఒక జంతువును చూసినప్పుడు అది గొర్రెనా లేక కుక్కనా అని మీరు గుర్తించగలరు.’ ‘లేదు,’ అని రబ్బీ అన్నాడు. రెండవ విద్యార్థి ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘బహుశః మీరు దూరంలో ఉన్న చెట్టును చూస్తున్నప్పుడు అది అంజూరపు చెట్టునా లేక పీచ్ చెట్టునా అని మీరు చెప్పగలరు.’ ‘లేదు,’ అని రబ్బీ అన్నాడు. మరికొన్ని అంచనాత్మక జవాబుల తర్వాత విద్యార్థులు గురువును తమ సమాధానం ఇవ్వమని అడిగారు. రబ్బీ ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘మీరు ఏ స్త్రీ లేదా ఏ పురుషుడి ముఖం చూసినప్పుడు ఆమె మీ సోదరి అని మరియు అతను మీ సోదరుడు అని చెప్ప గలిగినప్పుడే! మీరు దీన్ని చేయలేకపోతే, అది ఎంత సమయం అయినా, అది ఇంకా నిశి రాత్రియే.’

పునీత యోహాను సువార్త కథనం ప్రకారం, ఈస్టర్ చరిత్ర  - వారంలోని మొదటి రోజు తెల్లవారుఝాము 'ఇంకా చీకటిగా' ఉండగానే ప్రారంభమవుతుంది. అదే గ్రంథ కర్త తన మొదటి లేఖలో, 'చీకటి గడిచిపోతోంది మరియు నిజమైన వెలుగు ఇప్పటికే ప్రకాశిస్తోంది' అని నొక్కి చెప్పాడు. కానీ ఇది ఖచ్చితంగా ఒక షరతుపై ఉంది. దానిని అతను స్పష్టంగా ఇలా పేర్కొన్నాడు: “తన సహోదర సహోదరీలను ప్రేమించేవాడు” అని స్పష్టం చేశాడు. మరియు  “వెలుగులో నివసిస్తాడు మరోవైపు, 'ద్వేషించడానికి ఇష్టపడేవాడు ... చీకటిలోనే ఉన్నాడు” (1 యోహాను 2:8-11).

కేవలం రెండు రోజుల క్రితమే, మన మానవ లోకం ఇప్పటివరకు కని విని ఎరుగని బాధామయ సేవకుని అత్యంత అద్భుతమైన బాధల మరణాన్ని మనం స్మరించుకున్నాము. మానవ స్వభావపు చీకటి వైపున, యేసు శత్రువులు ఆయనను హింసించడానికి, అవమానించడానికి చివరకు సిలువపై హత్య చేయడానికి దారితీసిన చీకటిని జీర్ణించుకోలేనంతగా మనం ధ్యానించుకున్నాము. ఆ చీకటి రోజున, ఒకరినొకరు ద్వేషించే, బాధపెట్టే హాని చేసే మానవుల సామర్థ్యం యేరూషలేంలో పూర్తిగా అదుపు తప్పేసింది. కాబట్టె సమయకాలాతీతునికి జరిగిన అన్యాయానికి కాలం ‘మధ్యాహ్నం మూడు గంటల వరకు సిగ్గుతో తలదించుకొని బోరున విలపిస్తూ చీకటితో ముసుగు వేసుకున్నది. బిడియంతో ‘సూర్యుడు కాంతి హీనుడయ్యాడు’. గజగజ వణుకుతూ ‘దేవాలయపు తెర రెండుగా చినిగిపోయింది’ (లూకా 23:24). తమ సృష్టి కర్తకు జరిగిన అవమానానికి సృష్టి తలదించుకోవడం అనేది ఆశ్చర్యం కలిగించదు మరీ!!

వెలుగు చీకటిల మధ్య, మంచి చెడుల మధ్య, ఒక బలమైన పోరాటం ఇప్పటికీ కొనసాగుతూనే వున్నది. ఇది భౌతిక విశ్వంలో, మానవ సమాజాలలో మరియు మన స్వంత వ్యక్తిత్వాలలో జరుగుతోంది. కాంతి కంటే చీకటి తరచుగా బలంగా ఉన్నట్లు కనిపించినప్పటికీ, అది ఎన్నటికి విజయం సాధించలేదు. వెలుగు అసాధారణంగా స్థితిస్థాపకంగా ఉంటుంది. తరచుగా ఆరిపోయే ప్రమాదంలో అది మనుగడ సాగించగలదు. అనేక విజయాలను కూడా గెలుచుకుంటుంది. అనేక సంవత్సరాల క్రితమే ఆధునిక భారతదేశ పితామహుడు మహాత్మా గాంధీ ఆనీ బీసెంటుతో చెప్పినట్లే అవి ఇప్పటికీ వాస్తవికతను సంతరించుకుంటున్నాయి. ఒక్క సారి ఆమేతో చెప్పిన మాటలను చూడండి! 'నేను నిరాశ చెందినప్పుడు చరిత్ర అంతటా సత్యం మరియు ప్రేమ మార్గం ఎల్లప్పుడూ గెలిచిందని నాకు గుర్తుంది. నిరంకుశులు మరియు హంతకులు ఉన్నారు. కొంతకాలం వారు అజేయులుగా  అనిపించవచ్చు, కానీ, చివరికి, వారు ఎల్లప్పుడూ పడిపోతారు. అసత్యం ఓడిపోతున్నట్లు కన్పిస్తున్నా, చివరకు గెలిచేది సత్యమే!” ఈస్టర్ జాగరణ ప్రార్థనా విధానపు మాటలు అదే సత్యాన్ని సమాంతరంగా ఆకర్షణీయమైన రీతిలో వ్యక్తపరుస్తున్నాయి. 'ఈ పవిత్ర [ఈస్టర్] రాత్రి ఆశక్తిని ప్రకటిస్తుంది. అన్ని చెడులను తొలగిస్తుంది. అపరాధభావాన్ని కడుగుతుంది. కోల్పోయిన అమాయకత్వాన్ని పునరుద్ధరిస్తుంది. దుఃఖితులకు ఆనందాన్ని తెస్తుంది. ఇది ద్వేషాన్ని పారద్రోలుతుంది. మనకు శాంతిని తెస్తుంది మరియు భూమిపై గర్వాన్ని అణచివేస్తుంది. మన ఈస్టర్ వేడుక చెడు మరియు ద్వేషపు చీకటి ఎప్పటికీ గెలిచే చివరి మాటగా ఒప్పదని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. ఎందుకంటే యేసు పునరుత్థానం మనలో మరియు మన ప్రపంచంలో చీకటిపై కాంతి చెడుపై మంచితనం అంతిమ విజయాన్ని ప్రకటిస్తుంది.

చీకటి మళ్ళీ భూమిపై ఎగపాకుతున్నప్పుడు, సూర్యాస్తమయ సమయంలో యేసు భౌతిక దేహాన్ని సమాధిలో భద్రపరిచారు. అతను ఒక బాధితుడనీ వైఫల్యుడని అందరికీ అనిపించింది. కానీ మూడవ రోజున భానుడు కేరింతలతో ఆతనితో పాటుగా తన కిరీటమై , సజీవంగా, శక్తివంతంగా ప్రభావవంతంగా చలి చీకటి తెరలను చీల్చుకొని అతని విజయోత్సాహ చిహ్నoగా వెలుగు సత్య పతాకాన్ని దేదీప్య మానంచేశాడు. మరోసారి, 'అందరినీ ప్రకాశవంతం చేసే నిజమైన వెలుగు, లోకంలోకి వచ్చేసింది' (యోహాను 1:9). కాబట్టి ఈ రోజు మనం చీకటి నుండి, మరణం నుండి లేవడం ద్వారా ఆయన పునరుత్థానాన్ని జరుపుకుంటున్నాము. మన మధ్యలో వెలిగించే ఈ అందమైన ఈస్టర్ కొవ్వొత్తి ద్వారా ప్రాతినిధ్యం వహించే పునరుత్థాన ప్రభువు స్వయంగా, చీకటి పనులను విడిచిపెట్టమని, మన జీవితాల్లో చీకటి, దుష్ట మరియు చెడుగా ఉన్న ప్రతిదాన్ని త్యజించి తిరస్కరించమని మరియు బాప్తిస్మము ద్వారా ఆయనతో అనుసంధానించబడిన వ్యక్తులుగా, 'ఎల్లప్పుడూ వెలుగు బిడ్డలుగా నడవాలని' ఆశిస్తున్నాడు మన మృత్యుంజయుడు యేసు. అల్లెలూయ.

Rising with him to a new life

 

Rising with him to a new life

Jewish tradition tells of a rabbi who gathered his students together very early in the morning while it was still dark, and asked them this question: ‘How can you tell when the night has ended, and the day has begun?’ One student answered: ‘Maybe it’s when you see an animal and you can distinguish if it’s a sheep or a dog.’ ‘No,’ the rabbi said. A second student answered: ‘Maybe it’s when you are looking at a tree in the distance and you can tell whether it’s a fig tree or a peach tree.’ ‘No,’ said the rabbi. After a few more guesses, the students demanded the answer. The rabbi replied: ‘It’s when you look on the face of any woman or man and see that she is your sister, and he is your brother. If you cannot do this, it is still night, no matter what time it is.

In St John’s account, the Easter story begins very early in the morning of the first day of the week while it is ‘still dark’. In one of his letters, the same writer insists that ‘the darkness is passing away and the true light is already shining. But this is strictly on one condition, which he spells out clearly: ‘Whoever loves his brothers and sisters, John says, ‘lives in the light.’ On the other hand, whoever prefers to hate . . . is in the darkness.’ (1 Jn 2:8-11). Just two days ago, as we remembered the sufferings and death of the most marvelous human being the world has ever known, we came face to face with the dark side of human nature. This darkness led the enemies of Jesus to torture, humiliate, and finally murder him on a cross. On that black day in Jerusalem, the capacity of human beings to hate, hurt, and harm one another went completely out of control. It’s no wonder, then, that ‘darkness came over the whole land until three in the afternoon that ‘the sun’s light failed', and that ‘the curtain of the temple was torn in two‘ (Lk 23:24).

Between light and darkness, between good and evil, one mighty struggle is still going on. It’s going on in the physical cosmos, in human societies, and within our personalities. Although darkness often appears to be stronger than light, it has not yet triumphed. The light is remarkably resilient. Often in danger of being extinguished, it manages to survive, and even to win many victories. The words of Mahatma Gandhi, the father of modern India, still ring as true as when he said to Annie Besant years ago: ‘When I despair, I remember that all through history the way of truth and love has always won. There have been tyrants and murderers, and for a time they can seem invincible, but, in the end, they always fall.’ The words of the Easter Vigil liturgy express the same truth in an equally appealing way: The power of this holy [Easter] night,’ it proclaims, dispels all evil, washes guilt away, restores lost innocence, brings mourners joy. It casts out hatred, brings us peace, and humbles earthly pride.’ Our celebration of Easter reminds us that the darkness of evil and hatred will never have the last say. The resurrection of Jesus proclaims the ultimate triumph of light over darkness and goodness over evil, both in us and in our world.

Jesus was buried at sunset, as darkness was once again creeping over the earth, to all appearances a victim and a failure. But on the third day afterwards, the sun came up on him victorious and triumphant, alive, powerful, and influential. Once again, ‘the true light, which enlightens everyone, was coming into the world” (Jn 1:9). So, we celebrate his resurrection today by rising from darkness and death ourselves. The Risen Lord himself, represented here by this beautiful Easter candle burning in our midst, is asking us to leave behind the works of darkness, to renounce and reject anything and everything in our lives which is dark, sinister and evil, and as persons connected to him by baptism, to ‘walk always as children of the light‘, following in his footsteps. 

 

పవిత్ర శుక్రవారం దేవుని బాధ - మానవుని విముక్తి

 

పవిత్ర శుక్రవారం

దేవుని బాధ - మానవుని విముక్తి 

“దేవుడు తన సొంత కుమారుడిని విడిచిపెట్టలేదు.  కానీ మనందరి కోసం ఆయనను అప్పగించాడు”.

 

బాధ మరియు విముక్తి అనే రెండూ ఇశ్రాయేలీయుల పునః జననం. బానిసత్వం నుండి వారి విముక్తి గురించి చెప్పే నిర్గమ కథకు కేంద్రంగా ఈ రెండు ఉన్నాయి. స్వేచ్ఛ, భూవిస్తరణ మరియు విముక్తి అనే భావనలకు బాధ అనేది మొదటి విషయం కాకపోవచ్చు. ఈ అనుభవాలు తరచుగా ఒకదానితో ఒకటి ముడిపడి ఉన్నాయని నిర్గమకాండ సంఘటన మనకు బోధిస్తుంది. “జోహార్” అనేది యూదుల ఒక ఆధ్యాత్మిక గ్రంథమయినటువంటి “కబ్బాలాహ్” అనే ముఖ్య గ్రంథపు  కేంద్ర రచన.  తోరా (పాత నిబంధన మొదటి ఐదు గ్రంథాలు) పై వ్యాఖ్యానం చేస్తున్నతువంటిది. దానిలోని ఆధ్యాత్మిక సంకేత అర్థాలను ఈ గ్రంథం పరిశీలిస్తుంది. ఈజిప్టు (హెబ్రీ భాషలో మిట్జ్రాయిము) మరియు “మి'త్సరిము" అంటే “ఇరుకైన జలసంధి” అనే పదాలు శారీరక, భావోద్వేగ లేదా ఆధ్యాత్మిక బానిసత్వం అయినా సరే లేదా బాధ, సంకోచంలాంటి వ్యక్తిగత లేదా సామూహిక బాధలలాంటి అనుభవాలకు మారు రూపాలు ఈ పెర్లు అని మనం గ్రహించాలి. ఇశ్రాయేలీయులు మిజ్ట్రాయిము ("ఇరుకైన జలసంధి") నుండి బయటకు తీసుకురాబడ్డారు మరియు ఎర్ర (రీడ్స్) సముద్ర జలాల ద్వారా కొత్త ఉనికిలోకి తీసుకురాబడ్డారు. ఈ కోణంలో, ఈజిప్టు అనేది  ఒక తల్లి గర్భంలాగున  లేదా జనన కాలువగా కన్పిస్తుంది. దాని నుండి ఇశ్రాయేలీయులు మళ్ళి "పుట్టారు".  దేవుడు ఒక మంత్రసానిగా పురుడు పోసిన వాడయ్యాడు!

తన బిడ్డకు జన్మనిచ్చిన తల్లి, బిడ్డ పుట్టడానికి ముందు ఎంత కష్ట తరమైన బాధను అనుభవిస్తుంది! అదేవిధంగా, ఇశ్రాయేలు విముక్తికి ముందు క్షణాలు అత్యంత భయంకరమైన మరియు చీకటి నిరాశలో మునిగిపోయాయి. చీకటి సంహారక దూత దాటిపోవడంతో, తన ప్రియమైన ప్రథమ కుమారుడిని కోల్పోయిన తర్వాత మాత్రమే ఫరో ఇశ్రాయేలీయులను విడిచిపెట్టాడు. అయినప్పటికీ తరువాత అతను తన మనసు మార్చుకుని వారిని వెంబడించాడు. నడి సముద్రంలో వెంబడిస్తున్న ఐగుప్తు సైన్యం ఒక ప్రక్క, మరో ప్రక్క సముద్ర జలాలో మరణంలాంటి భయనకాల మధ్య చిక్కుకున్నట్లు ఇశ్రాయేలీయ ప్రజలు గ్రహించారు. ఎర్ర సముద్రంను చూసి ఆశ్చర్యపోతూ, ఏ ఇశ్రాయేలీయుడు సముద్రపు నీటిలోనికి అడుగు పెట్టడానికి సాహసించలేదు. ఈ నిరాశాజనకమైన క్షణాల గురించి వివరిస్తూ మిడ్రాషిక్ అనే హిబ్రూ రచన ఒక చక్కటి సన్నివేశాన్ని అందిస్తుంది. అమ్మినాదాబు కుమారుడు నహ్షోను అనే ఒక వ్యక్తి ఆశ కోల్పోకుండా ముందుగా నీటిలోకి అడుగుపెట్టాడు. అయినప్పటికీ, అతని దృఢ విశ్వాసంలో మరో వైపున ఉన్న మానవ జనీనమైన బాధను మనం ఊహించవచ్చు! ఆ సమయంలో అతని ప్రార్థన ఇలా వుండివుండవచ్చు , "దేవా, నన్ను రక్షించు. నీళ్లు ప్రాణమువరకు పొంగిపొర్లుచున్నవి. నేను లోతైన బురదలోమునిగిపోయాను. అక్కడ నిలువ లేకపోయెను... నీటి వరదన నన్ను ముంచెత్తనియ్యకుము. అగాధము నన్ను మింగనియ్యకుము" (కీర్తన 69:2–3, 16). ఆ సమయంలో, మోషే ఇంకా తన ప్రార్థనలోనే నిమగ్నమై ఉన్నాడు. అప్పుడు ఎల్ షడ్డాయ్ మోషేతో, “నా ప్రియమైనవారు సముద్రంలో మునిగిపోతున్నారు. నీవు ఇంకా ఎంతసేపు నీ ప్రార్ధనలు నాకు చేస్తావు? అని అంటే  అందుకు మోషే , “విశ్వ ప్రభూ! కానీ నేను ఏమి చేయగలను? అని జవాబిచ్చాడు. ఎలోహిమ్ అందుకు మోషేతో,  “ఇశ్రాయేలు బిడ్డలతో ముందుకు సాగిపోవుడి అనిచెప్పు. నీవు నీ కఱ్ఱను ఎత్తి ఆ సముద్రమువైపు నీ చెయ్యి చాపి దాని పాయలుగా చేయుము” (నిర్గ 14:15–16; సోటా 37a) అని అజ్ఞాపించాడు. అన్ని ఆశలు కోల్పోయి నిరాశల పాలయినప్పుడు తలెత్తే భయాన్ని ఎలా ఎదుర్కోవాలో ఈ మిడ్రాష్ గ్రంథంలోని ఈ శక్తివంతమైన సన్నివేశం మనకు పాఠం చెపుతుంది.

బ్రెస్లోవ్‌కు చెందిన నాచ్‌మన్ అనే రబ్బీ ఒక యూదు బోధకుడు. అతని పదాల నుండి ప్రేరణ పొందిన ఒక ప్రసిద్ధ గీతం ఒకటి ఉంది. అది ఇలా చెబుతుంది, “ప్రపంచమంతా చాలా ఇరుకైన వంతెన కానీ అతి ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటంటే దానిని దాటడానికి భయపడకూడదు.” నహ్షోను ఇరుకైన ప్రదేశంలో భయంతో స్తంభించిపోలేదు. అతను విశ్వాసంతో ముందుకు అడుగుపెట్టి ప్రార్థనలో పిలిచాడు. ఆ సాహసం  ముందుకు వెళ్ళే కొత్త మార్గాన్ని తెరిచింది. విముక్తి మరియు జీవితానికి మార్గం కల్పించింది. బాధల సముద్రంలో మనం మునిగిపోతున్న సమయంలో నహ్షోను చర్యలలో కలిగి వున్న విశ్వాసం మరియు దాని క్రియాత్మక చర్య రెండింటిలో ఉన్న శక్తిని మనకు బోధిస్తున్నాయి. అన్నీ అసాధ్యం అనిపించినప్పుడు విముక్తికి ప్రార్థన మరియు తెగింపు క్రియాత్మక చర్య అవసరం.

ఇతరుల బాధలను విస్మరించి మన స్వంత విముక్తి సాధించకూడదని కూడా ఇశ్రాయేలీయుల నిర్గమ కాండం మనకు గుర్తు చేస్తుంది. నిర్గమ చారిత్రాత్మక సంఘటన శూన్యంలో ఉండదు. ఒకరి బాధను మన బాధ నుండి వేరు చేయలేము. ఈజిప్టు అణచివేతదారులు  కూడా వేదనను అనుభవించారు. ఒక ప్రజకు స్వేచ్ఛను తెచ్చే శక్తి మరొకరికి బాధను కలిగిస్తుంది. దేవుడు బాధపడే వారందరితో కలసి బాధపడినట్లే, మనం కూడా మన బాధలను తిరిగి చూసుకుని ఇతరుల బాధను అంగీకరిండానికి ఆహ్వానించబడ్డాము. ఇశ్రాయేలు దేవుడు మానవ బాధలను పూర్తిగా అనుభవించాడు. దేవుడు ఇశ్రాయేలీయుల బాధలను చూశాడు. దానిని విన్నాడు. అది మూర్తీభవించిన అర్థంలో తెలుసుకున్నాడు. దేవుని సానుభూతి ఇశ్రాయేలీయులకే పరిమితం కాలేదు. మానవులకు మరియు మానవులు కాని ఆతని అన్ని రకాలైన సృష్టి జీవ రాశులకు విస్తరించింది, వర్తిస్తుంది (నిర్గమ 3:7). మన క్రైస్తవులు చదువుకోలేని యూదుల మరొక గ్రధం తాల్ముదు గ్రంథం. అందులో ఒక చక్కటి సన్నివేశం కన్పిస్తుంది. ఐగుప్తీయులు మునిగిపోతున్నప్పుడు దేవదూతలు ఆనందంగా పాడటం ప్రారంభించారట! అప్పుడు యెహోవా అందుకు సంతోషించలేదు. దేవుడు వారిని గద్దించాడని తాల్ముదు గ్రంథం మనకు ఇలా చెబుతుంది, "నా చేతుల సృష్టి  సముద్రంలో మునిగిపోతున్నప్పుడు మీరు ఆనందం కోసం పాడటానికి ఎంత ధైర్యం?" (సేన్హేడ్రిన్ 39b). అంటే ఫరో చక్రవర్తి మరియు తన సైన్యం దేవుని సృష్టి భాగమే కదా!! అందుకే యెహోవా ఈ పరుష పదాలను తన దూతలతో పలికాడని  ఈ తాల్ముదు చెపుతుంది. కన్నీరు రప్పిస్తుంది కదా! కరుణా కనికర మూర్తి మన మాట్లాడే దేవుడు. మన శత్రువులు చేడిపోతుంటే సంతోషించేవాడు కాదు మన దేవుడు. మనం బాధ అనుభవించినప్పుడు మరియు విముక్తి పొందినప్పుడు కూడా ఇతరుల బాధలను గుర్తుంచుకోవాలని గుర్తు చేస్తుంది ఈ గ్రంథం.

ఇతరుల బాధలను అంగీకరించడం కూడా క్రీస్తు పాస్కలో అంతర్లీనంగా ఉంది! నిర్గమకాండ సంఘటన మన కోసం మాత్రమే కాకుండా కుల, మత, వర్గ, సామాజిక, రాజకీయ, మానసిక, ఆధ్యాత్మిక విముక్తి కోసం బాధపడే వారందరికీ స్వేచ్చా వ్యయం గురించి ఆలోచించమని ఆహ్వానిస్తుంది. మనం ప్రేమించే వారి కోసం మాత్రమే కాకుండా, కల్వరిలో క్రీస్తు ప్రాణ త్యాగం చేసినట్లుగా మనకు వ్యతిరేకంగా నిలబడే వారి విముక్తి కోసం ప్రార్థించడం కూడా నేర్చుకుందాం. చివరికి, ఉమ్మడి లేదా ఐక్య సర్వమానవత్వం మాత్రమే మూలుగుతూ ఉన్న సమస్త విశ్వానికి నిజమైన విముక్తిని తీసుకురాగలదు.

 

“యేసుక్రీస్తు మన పట్ల తన ప్రేమను చూపించాడు మరియు తన జీవిత రక్తంతో మన పాపాల నుండి మనలను విడిపించాడు”.

 

 

 

 

GOOD FRIDAY God’s Suffering - Man’s Liberation

  

GOOD FRIDAY 

God’s Suffering - Man’s Liberation

God did not spare his own Son, but gave him up for us all. 

Suffering and liberation are both central to the Exodus story, which tells of the (re)birth of the Israelites and their freedom from slavery. While suffering may not be the first thing to the notions of freedom, expansiveness, and liberation, the Exodus event teaches us that these experiences are often intertwined. The Zohar is a Jewish mystical text, a central work of Kabbalah commenting on the Torah, delves into its mystical and symbolic meanings. Egypt (mitzrayim) and the word for “narrow straits” (m’tzarim) are metaphors for any personal or collective experience of suffering, constriction whether physical, emotional, or spiritual slavery. The Israelites were brought out of Miztrayim (“the narrow straits”) and into a new existence through the waters of the Sea of Reeds. In this sense, Egypt becomes a metaphorical womb or birth canal out of which the Israelites are “birthed,” and God becomes the midwife!

A mother who gives birth to her baby undergoes the pain and suffering just before the baby’s delivery, and that is the moment she feels too hard to handle. Similarly, the moments just before the liberation of Israel were the most terrifying and plunge into the darkest despair. It was only after the plague of darkness and after losing his beloved firstborn son that Pharaoh finally let the Israelites free, though he later changed his mind and went after them. The Israelites found themselves trapped between the sea and the pursuing Egyptian army, death and drowning. Wondering at the Red Sea, no Israelite was willing to step into the waters of the sea.  In this moment of despair, Nahshon, son of Amminadab, a figure in the Midrashic writings, stepped into the waters first, refusing to lose hope. Yet, we could imagine suffering in his faith. His prayer, at that time, must had been, “Save me, God; for the waters are come in even unto the soul. I am sunk in deep mire, where there is no standing…let not the water flood overwhelm me, neither let the deep swallow me up” (Ps 69:2–3, 16). 

At that time, Moses was prolonging his prayer. And El Shaddai said to him, “My beloved ones are drowning in the sea, and you prolong your prayer to me? Moses answered, “Master of the Universe, but what can I do? Elohim said to him, “Speak to the children of Israel that they go forward. And you, lift up your rod and stretch out your hand” (Ex 14:15–16; Sotah 37a). This midrash has a powerful story about how to deal with the fear that arises when we believe all hope is lost. There is a well-known song inspired by the words Rabbi Nachman of Breslov, which says, “The whole world is a very narrow bridge, and the most important thing is not to be afraid.” Nahshon did not freeze out of fear in the narrow place; he stepped forward in faith and called out in prayer. This opened a new path forward and made the way for liberation and life. Nahshon’s actions teach us the power of both faith and action in times of our drowning in the sea of suffering. Liberation requires prayer and action when all seem to be impossible.

The Exodus also reminds us that liberation should not be achieved at the expense of ignoring the suffering of others. The story of the Exodus does not exist in a vacuum. The pain of one cannot be divorced from the suffering of another. The Egyptian oppressors also experienced agony. The very force that brings freedom to one people results in the pain of another. Just as God mourns and suffers with all those who suffer, so we too are invited to look back on our suffering to acknowledge the pain of others. The God of Israel fully experiences human suffering. God saw the suffering of the Israelites, heard it, and knew it in an embodied sense. God’s empathy is not restricted to the Israelites alone but extends to all God’s creatures, human and non-human (Ex 3:7). The Talmud says that God rebuked the angels when they began to sing in joy at the drowning of the Egyptians, saying, “How dare you sing for joy when the work of my hands is drowning in the sea?” (Sanhedrin 39b). This chastisement reminds us to remember the suffering of others, even in moments of our suffering and liberation.

The embodied acknowledgment of the suffering of others is also built into the Passover of Christ. The Exodus event invites us to reflect on the cost of freedom, not just for ourselves but for all who suffer for liberation. May we learn to pray for liberation not only for those we love but for those who stand opposed to us as Christ did on Calvary. In the end, only shared humanity can bring true liberation to the whole groaning universe.

 

Jesus Christ showed his love for us and freed us from our sins with his life’s blood.

 

పవిత్ర గురువారం

పవిత్ర గురువారం

“వధించబడిన గొర్రెపిల్ల మనలను మరణం నుండి విడిపించి మనకు జీవితాన్ని ఇచ్చాడు”

పస్కా రహస్యం గురించి ప్రవక్తలు చాలా ప్రకటించారు: ఆ రహస్యం క్రీస్తు, మరియు ఆయనకు ఎప్పటికీ మహిమ కలుగుగాక. ఆమెన్. బాధపడే మానవాళి కొరకు ఆయన స్వర్గం నుండి భూమికి దిగివచ్చి, కన్య గర్భంలో ఆ మానవత్వాన్ని ధరించి, మనిషిగా జన్మించాడు. అప్పుడు బాధపడగల శరీరాన్ని కలిగి, ఆయన పడిపోయిన మనిషి బాధను తనపైకి తీసుకున్నాడు. దానికి కారణమైన ఆత్మ మరియు శరీర వ్యాధులపై ఆయన విజయం సాధించాడు.  చనిపోలేని తన ఆత్మ ద్వారా మానవుని నాశనం చేసే మరణాన్ని నాశనం చేశాడు. ఆయన గొర్రెపిల్లలా ముందుకు నడిపించబడ్డాడు. ఆయన గొర్రెలా వధించబడ్డాడు. ఆయన ఐగుప్తు చేతిలో నుండి ఇశ్రాయేలును విమోచించినట్లే, ఆయన మనలను లోకానికి దాసత్వం నుండి విమోచించాడు. ఆయన ఇశ్రాయేలీయులను ఫరో చేతిలోనుండి విడిపించినట్లే, అపవాది దాస్యం నుండి మనలను విడిపించాడు. ఆయన మన ఆత్మలను తన ఆత్మతో, మన శరీర అవయవాలను తన రక్తంతో ముద్రించాడు.

మోషే ఫరోను దుఃఖంలోకి నెట్టినట్లుగా, మరణాన్ని అవమానంతో కప్పివేసి, అపవాదిని దుఃఖంలోకి నెట్టివేసినవాడు ఆయనే. మోషే ఐగుప్తీయుల సంతానాన్ని దోచుకున్నట్లుగా, పాపాన్ని కొట్టి, దుష్టత్వాన్ని మరియు దాని సంతానాన్ని దోచుకున్నవాడు ఆయనే. మనల్ని బానిసత్వం నుండి స్వేచ్ఛలోకి, చీకటి నుండి వెలుగులోకి, మరణం నుండి జీవితంలోకి, నిరంకుశత్వం నుండి శాశ్వత రాజ్యంలోకి తీసుకువచ్చినవాడు ఆయనే. మనల్ని కొత్త యాజకత్వంగా, శాశ్వతంగా తన సొంతం చేసుకోవటానికి ఎన్నుకోబడిన ప్రజలను చేసినవాడు ఆయనే. ఆయన మన రక్షణ అయిన పస్కా. తనను సూచించిన వారందరిలో ప్రతి రకమైన బాధను భరించినవాడు ఆయనే. హేబెలులో ఆయన చంపబడ్డాడు, ఇస్సాకు బంధించబడ్డాడు, యాకోబులో బహిష్కరించబడ్డాడు, యోసేపులో అమ్మబడ్డాడు, మోషేలో మరణానికి గురిచేయబడ్డాడు. ఆయన పస్కా గొర్రెపిల్లలో బలి ఇవ్వబడ్డాడు. దావీదులో హింసించబడ్డాడు, ప్రవక్తలలో అవమానించబడ్డాడు.

ఆయన కన్యగా మనిషిగా చేయబడ్డాడు. చెట్టుపై వేలాడదీయబడ్డాడు. భూమిలో పాతిపెట్టబడినవాడు. మృతులలో నుండి లేచాడు మరియు స్వర్గపు ఎత్తులకు తీసుకెళ్లబడ్డాడు ఆయనే. ఆయన మూగ గొర్రెపిల్ల, మరియ నుండి జన్మించిన చంపబడిన గొర్రెపిల్ల. అతన్ని మంద నుండి లాక్కెళ్లి, వధించడానికి ఈడ్చుకుంటూ వెళ్లి, సాయంత్రం బలి ఇచ్చి, రాత్రి పూడ్చిపెట్టారు. చెట్టు మీద అతని ఎముక విరగలేదు. భూమిలో అతని శరీరం కుళ్ళిపోలేదు. మృతులలో నుండి లేచినవాడు మరియు సమాధి లోతుల్లో నుండి మనిషిని లేపినవాడు ఆయనే.

నేను బాధపడే ముందు మీతో కలిసి ఈ పస్కాను తినాలని నేను కోరుకున్నాను (Divine Office)

                                                                                    సార్డిస్‌ మెలిటో బిషప్

Holy Thursday From an Easter homily by Melito of Sardis, bishop

 

Holy Thursday

 

From an Easter homily by Melito of Sardis, bishop

 

(Nn. 65-71: SC 123, 95-101)

 

The Lamb that was slain has delivered us from death and given us life (Divine Office)

 

There was much proclaimed by the prophets about the mystery of the Passover: that mystery is Christ, and to him be glory for ever and ever. Amen. For the sake of suffering humanity he came down from heaven to earth, clothed himself in that humanity in the Virgin's womb, and was born a man. Having then a body capable of suffering, he took the pain of fallen man upon himself; he triumphed over the diseases of soul and body that were its cause, and by his Spirit, which was incapable of dying, he dealt man's destroyer, death, a fatal blow. He was led forth like a lamb; he was slaughtered like a sheep. He ransomed us from our servitude to the world, as he had ransomed Israel from the hand of Egypt; he freed us from our slavery to the devil, as he had freed Israel from the hand of Pharaoh. He sealed our souls with his own Spirit, and the members of our body with his own blood.

 

He is the One who covered death with shame and cast the devil into mourning, as Moses cast Pharaoh into mourning. He is the One that smote sin and robbed iniquity of offspring, as Moses robbed the Egyptians of their offspring. He is the One who brought us out of slavery into freedom, out of darkness into light, out of death into life, out of tyranny into an eternal kingdom; who made us a new priesthood, a people chosen to be his own for ever. He is the Passover that is our salvation. It is he who endured every kind of suffering in all those who foreshadowed him. In Abel he was slain, in Isaac bound, in Jacob exiled, in Joseph sold, in Moses exposed to die. He was sacrificed in the Passover lamb, persecuted in David, dishonored in the prophets.

 

It is he who was made man of the Virgin, he who was hung on the tree; it is he who was buried in the earth, raised from the dead, and taken up to the heights of heaven. He is the mute lamb, the slain lamb born of Mary, the fair ewe. He was seized from the flock, dragged off to be slaughtered, sacrificed in the evening, and buried at night. On the tree no bone of his was broken; in the earth his body knew no decay. He is the One who rose from the dead, and who raised man from the depths of the tomb. 

 

I have longed to eat this Passover with you before I suffer (Divine Office)

 

 

The Gospel of Luke (Lesson 6 – Apl 15, 2025)

 

The Gospel of Luke

(Lesson 6 – Apl 15, 2025)

Passion Reading (Lk 22:1–23:56)

 

The Conspiracy against Jesus (Lk 22:1–6)

The chief priests and scribes plot to kill Jesus.

Judas agrees to betray Him for money.

 

Preparation for the Last Supper (Lk 22:7–38)

Jesus celebrates the Passover with His disciples. He institutes the Lord’s Supper, giving the bread and wine as His body and blood. He foretells His betrayal. He teaches them about servant leadership and foretells Peter’s denial.

 

19-20: Jesus gives new meaning to the Passover meal, offering Himself as the sacrificial Lamb. This sacrament invites believers to remember His death, celebrate His resurrection, and anticipate His return.

 

Jesus Prays on the Mount of Olives (Lk 22:39–46)

Jesus prays in anguish, asking the Father to remove the cup of suffering, yet submits to God's will. His sweat becomes like drops of blood. The disciples fall asleep.

 

The Agony in the Garden (Lk 22:39–46) “Father, if you are willing, take this cup from me; yet not my will, but yours be done.”

 

St. Ambrose: “He took upon Himself not only the death of humanity but also the sorrow of death, that He might sanctify our suffering by His own anguish.”

 

Reflection: Jesus' agony reveals both his true humanity and his perfect obedience. The Church Fathers emphasize that his struggle was real, but his submission to the Father was redemptive. When we wrestle in prayer, we are not alone—Christ has gone before us.

 

22:42: Jesus’ prayer in Gethsemane shows total submission to God’s will, even in the face of immense suffering. It’s a model for believers on surrendering our own will in trust and obedience.

 

The Arrest of Jesus (Lk 22:47–53) Judas betrays Jesus with a kiss. Jesus is arrested peacefully despite resistance. “Judas, are you betraying the Son of Man with a kiss?”

 

St. Cyril of Alexandria: “It was not ignorance but love that moved Christ to address Judas. He speaks with the pain of a wounded friend, not the wrath of a judge.”

 

Reflection: Jesus’ response to betrayal was not vengeance, but sorrowful compassion. The Fathers saw in this moment a profound teaching: even in betrayal, Jesus extends love. Are we willing to meet sin with grace?

 

Peter Denies Jesus (Lk 22:54–62) Peter denies knowing Jesus three times. He weeps bitterly when the rooster crows. “Before the rooster crows today, you will deny three times that you know me.”

 

St. Augustine: “Peter fell, not because he was weak, but because he trusted in his own strength. His tears are the baptism of a broken heart.”

 

Reflection: Peter’s denial and repentance remind us that even the greatest can fall—but also rise again through humility and tears. The Church Fathers often paired Peter's fall with his future leadership to emphasize God’s mercy and power to restore.

 

Jesus Is Mocked and Tried (Lk 22:63 – 23:25) Jesus is mocked and beaten.

He is brought before the Sanhedrin, then to Pilate, then Herod, and back to Pilate.

Though declared innocent, Jesus is sentenced to death due to the crowd’s pressure.

Barabbas is released instead of Jesus. “I find no basis for a charge against this man.”

 

Origen: “Pilate judges the Judge of all, but it is Christ who truly judges Pilate.”

 

Reflection: The silence and humility of Jesus before unjust rulers reveal a kingdom not of this world. The Fathers saw Christ’s trials as the defeat of pride and the exaltation of meekness.

 

The Crucifixion (Lk 23:26–49) Jesus is led to Golgotha, carrying His cross with help from Simon of Cyrene. He forgives those crucifying him: “Father, forgive them…”

Two criminals are crucified with Him. One repents and is promised paradise.

Darkness falls, the curtain of the temple tears, and Jesus dies, saying: “Father, into your hands I commit my spirit.”

 

St. John Chrysostom: “Even as He is nailed to the cross, He opens paradise. He gives more in death than others give in life.”

 

Reflection: The Fathers saw the cross not just as a place of suffering, but of victory. Jesus forgives, saves the repentant thief, and completes His mission. The cross becomes the new Tree of Life.

 

The Burial (Lk 23:50–56) Joseph of Arimathea takes Jesus’ body and lays it in a tomb.

The women prepare spices but rest on the Sabbath. “They took it down, wrapped it in linen cloth and placed it in a tomb cut in the rock.”

 

St. Ephrem the Syrian: “He who was laid in a tomb sanctified the grave, so that death would no longer be a prison, but a passage.”

 

Reflection: The burial of Jesus is not the end—it is a seed sown in the earth. The Fathers often used this imagery to show that from Christ’s death, new life springs forth.

 

 

Marcus Aurelius the great Roman Emperor and Stoic saint, used to say to himself every morning, “Today you will meet all kinds of unpleasant people; they will hurt you, and injure you, and insult you; but you cannot live like that; you know better, for you are a man in whom the spirit of God dwells.”