“I know them and they follow Me” Acts 13:14,43-52; Rev 7:9,14b-17; Jn 10:27-30 (Easter 4/ C)

 

“I know them and they follow Me”

Acts 13:14,43-52; Rev 7:9,14b-17; Jn 10:27-30 (Easter 4/ C)

“the elect look upon the face of God” (Divine Office)

 

The fourth Sunday of Easter is also called Good Shepherd Sunday. Jesus challenges his authority by calling himself the Good Shepherd (Jn 10:11). Most vocations to a life of service are nurtured from a family to the Universal Church, from a Daddy in a family to the pope in the universal Church. The French Jesuit, scientist, and philosopher, Teilhard de Chardin, once said, “It was in my family that I became who I am. Most of my opinions, of my likes and dislikes, of my values and judgments, were molded by the family I came from.” Parents remain the most important shepherds of the faith. In fulfilling this role, parents or shepherds should sow the seeds of Jesus’ call that will serve the spiritual needs of the generations.  

God uses the image of a shepherd to describe his covenant relationship and care for his chosen people (Ps 80:1 and 100:3). God called David, who shepherded his father's flock in his youth, to be the anointed king shepherding his people Israel (Ezk 37:24). Jesus, God’s anointed King, from the tribe of David, called himself the Good Shepherd of all the people entrusted to his care (Jn 10:29). Peter the Apostle tells us that the Lord Jesus is the Good Shepherd and Guardian of our souls (1 Pt 2:25). He keeps a close and personal watch over every one of his sheep entrusted to him. He calls each of us personally by name to follow him, protecting us from the snares of our enemy, Satan (Jn 8:44). The Lord leads us to good pastures, the Holy Spirit (Jn 4:14; 7:38-39). If we feed on his word and drink from the living water of the Holy Spirit, we will find the nourishment and strength we need to live each day for his glory and honor.

Cyril of Alexandria (376-444 AD) says that the word hear implies obedience to what Jesus says. People who hear him belong to him. No one is entirely unknown to Jesus, but to be known is to become part of his family. Therefore, when Jesus says, “I know mine” (Jn 10:27), he means he will receive us and give us a permanent mystical relationship with himself. Since he became like one of us, he has made all human beings his relatives, sharing the same human nature. The concept of a unified human race in Christ emphasizes the inherent dignity of all human beings and the importance of social justice (Rerum Novarum - Pope Leo XIII), too. We are all united to Christ in a mystical relationship because of his incarnation. Yet those who do not preserve the likeness of his holiness are alienated from him... “My sheep follow me,” says Christ. By the grace of God, we are no longer subject to the shadows of the devil but “children of God” (Mt 5:9).

Saint Augustine says, “God will not leave you if you do not leave him”. He will not abandon us if we do not abandon him. Let us not blame God, nor the Church, nor others, because the problem of our fidelity is ours. God does not deny his grace to anyone. This is our strength to hold fast to God’s grace. It is not a merit of ours. We have simply been “graced.”  Those who are consciously in communion with Jesus will have the lasting joy of belonging to Jesus. May the infallible teaching of Pope Leo XIV be our strength. 

“Let us stir up our hearts, rekindle our faith,..” (Divine Office)

 

“నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా?” అపొ 5:27-32,40b-41; ప్రక 5:11-14; యోహాను 21:1-19 (3 ​​ఈస్టర్/ సి)

 

“నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా?”

అపొ 5:27-32,40b-41; ప్రక 5:11-14; యోహాను 21:1-19 (3 ​​ఈస్టర్/ సి)

“ఆదివారం వారంలో మొదటి రోజు కాబట్టి మేము మా సాధారణ సమావేశాన్ని జరుపుకుంటాము” (పునీత జస్టిన్)

చాలా మంది వేద పండితులు నేటి సువార్త భాగం యోహాను సువార్తకు అదనంగా ఉందని నమ్ముతారు. ఈ నివేదిక మరియు సువార్తలో వివరించబడిన ఇతర నివేదితల మధ్య ఉన్న ముఖ్యమైన తేడాల కారణంగానే, ఈ కథ వేరే ఆధారిత మూలం నుండి వచ్చే అవకాశం ఉందని నమ్ముతారు వేద శాస్త్రులు. సరస్సు ఒడ్డున యేసుతో జరిగిన సమావేశం పేతురు పశ్చాత్తాపం మరియు విశ్వాస ప్రకటన కథగా చూడవచ్చు. ఆయన పదే పదే “అవును, ప్రభువా!” అని చెప్పడం ప్రేమ మరియు విధేయతను ప్రకటిస్తుంది. ఇది పేతురు యేసును మూడుసార్లు తిరస్కరించడానికి అనుగుణంగా కూడా ఉంది. యేసు మూడుసార్లు ప్రశ్నించడానికి ఒక కారణం ఉంది. పేతురు తన ప్రభువును మూడుసార్లు తిరస్కరించాడు కదా అలాగునే  ప్రభువు తన ప్రేమను ధృవీకరించడానికి అతనికి మూడుసార్లు అవకాశం ఇచ్చాడు (యోహాను 21:15–17). యేసు తన కృపగల క్షమాపణలో,  మూడుసార్లు తన ప్రేమను ప్రకటించడం ద్వారా మూడుసార్లు తిరస్కరించిన జ్ఞాపకాన్ని కూడా తుడిచిపెట్టే అవకాశాన్ని పేతురుకు ఇచ్చాడు.

ఈ సందర్భంలో "ప్రేమ" అనే పదం ఒక ఆసక్తికరమైన ఉపయోగంగా కన్పిస్తుంది. యేసు "నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా?" అని అడిగినప్పుడు, పేతురు "అవును, నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను" అని సమాధానమిచ్చాడు. ఇది మంచి అర్ధమే. కానీ గ్రీకు కొత్త నిబంధనలో, పేతురు ఇచ్చిన సమాధానం యేసు అడిగిన ప్రశ్నకు సరిగ్గా స్పందించదు. వివిధ స్థాయిల “ఆప్యాయత”ను వ్యక్తీకరించడానికి గ్రీకులో అనేక పదాలు ఉన్నాయి. సి.ఎస్. లూయిస్ అనే వేద శాస్త్ర్తి "ది ఫోర్ లవ్స్" అనే తన పుస్తకంలో, వాటిని ఈ విధంగా వర్ణించాడు: "స్టోర్గే" (అనురాగం) మొదటిది. ఉల్లాసంగా ఉండే ఒకరి పొరుగువారి పట్ల తమకు కలిగే ప్రశాంత ఇష్టత. రెండవది “ఎరోస్". ఇది ఒక ఇంద్రియ లేదా శృంగార ప్రేమ. ఒక జంటను ఏకం చేసే ప్రేమ. తరచుగా వివాహానికి దారితీస్తుంది ఈ ప్రేమ. ఇది కామం కాదు. మూడవది "ఫిలియా". ఇది స్నేహం. మనం నిజమైన ఆసక్తిని పంచుకునే వ్యక్తులతో సహవాసాన్ని విశ్వసించడం. చివరగా, "అగాపే". ఇది  ఉదారమైన, స్వీయకృత ప్రేమ.  దీనిని మనం విలువైనదిగా భావిస్తాము. షరతు లేనిది.

పేతురుకు ప్రేమ ఏం తెచ్చిపెట్టింది? (ఎ) అది అతనికి ఒక ప్రత్యేకమైన పనిని తెచ్చిపెట్టింది. “నీవు నన్ను ప్రేమిస్తే, నా మందలోని గొర్రెలను, గొర్రె పిల్లలను మేపడానికి నీ జీవితాన్ని ఇవ్వు” (యోహాను 21: 15-17) అని యేసు అడిగాడు. ఇతరులను ప్రేమించడం ద్వారా మాత్రమే మనం యేసును ప్రేమిస్తున్నామని నిరూపించగలం. ప్రేమ ప్రపంచంలోనే గొప్ప ఆధిక్యత కలిగినది. కానీ అది గొప్ప బాధ్యతను తెస్తుంది. (బి) అది పేతురుకు ఒక శిలువను తెచ్చిపెట్టింది. యేసు అతనితో ఇలా అన్నాడు: “నీవు చిన్నవాడిగా ఉన్నప్పుడు ఎక్కడికి వెళ్లాలో నువ్వు ఎంచుకోవచ్చు. కానీ వారు నీ చేతులను శిలువపై చాచే రోజు వస్తుంది. నీవు ఎంచుకోని మార్గంలో నిన్ను తీసుకెళ్తారు.” (21:18) రోము నగరంలో, పేతురు తన ప్రభువు కోసం మరణించే రోజు వచ్చింది. అతను కూడా శిలువెక్క వలిసినప్పుడు, తనను తలక్రిందులుగా మేకులతో కొట్టమని కోరుకున్నాడు. ఎందుకంటే తన ప్రభువు మరణించినట్లుగా తాను చనిపోవడానికి అర్హుడు కాదని అతను సాక్ష్యమిచ్చాడు. ప్రేమలో ఎల్లప్పుడూ బాధ్యత మరియు త్యాగం ఉంటాయి. మనం క్రీస్తును ప్రేమిస్తున్నాము. కానీ ఆయన పనిని ఎదుర్కోవడానికి, ఆయన శిలువను తీసుకోవడానికి సిద్ధంగా ఉండకపోతే మనం క్రీస్తును ప్రేమించలేము.

సరస్సు వద్ద జరిగిన ఆ సమావేశంలో, పేతురు తాను ఇతర శిష్యుల కంటే గొప్పవాడినని భావించే గొప్ప చెప్పుకునే వ్యక్తి కాదు. కానీ తాను చెప్పగలిగిన దానికంటే ఎక్కువ చెప్పుకోని తెలివైన, వినయపూర్వకమైన హృదయం కలిగినవాడు. పేతురు ఒప్పుకోలు ఎలాంటిదంటే, "నేను నమ్ముతున్నాను, నా అవిశ్వాసాన్ని తొలగించు!" (మార్కు 9:24) అని యేసుతో దయ్యo పట్టిన బాలుడి తండ్రిలా చెప్పినట్లు ఉంది! అలాగునే పేతురు, "నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను, ప్రభువా! నా ప్రేమ లేని తనాన్ని తొలగించు" అని పరోక్షంగా చెప్పినది కూడా అలాగునే వుంది. పునరుత్థానమైన క్రీస్తుతో పేతురు సమావేశం సత్యవంతమైన ప్రేమకు ఒక వైపు మాత్రమే చెబుతుందని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. వాస్తవానికి, మన ప్రేమ షరతు కలిగినది. ప్రమాదం ఎదురైనప్పుడు మనం తరచుగా వెనక్కి తగ్గుతాము. పేతురు వలే, మనం మన వైఫల్యాలను స్వస్థత కోసం దేవుని దరికి తీసుకురావాలి. "నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను, ప్రభువా, నా ప్రేమ లేకపోవడాన్ని తొలగించు" అని పేతురు ప్రకటించినట్లు మనం కూడా ఈరోజు ఆయనతో ప్రార్ధించ వచ్చు. పేతురు అడుగుజాడలను అనుసరించడానికి మనం పేతురు వారసులుగా వాటికను నగరంలో ఉండవలసిన అవసరం లేదు.  కానీ మన సమాజంలో ఏ ఒక్కరూ దారితప్పకుండా ప్రతిఒక్కరిని కాపాడుకోవచ్చు. మనలో ప్రతి ఒక్కరూ దేవుని వాక్య ఆహారంతో క్రీస్తు గొర్రె పిల్లలను పోషించవచ్చు. నూతన పోపు గారిని ఎన్నుకోవడానికి మే నెల 7 న జరగబోయే “కాన్ క్లేవ్” లో పాల్గొనే “కాలేజ్ ఆఫ్ కార్డినల్స్” కు సహాయమందించమని పరిశుద్ధాత్మ దేవుని ప్రార్ధన చేద్దాం.

 

“సృష్టి మొత్తం విముక్తి పొంది మహిమ మరియు స్వేచ్ఛను అనుభవిస్తుంది” (Divine Office)

“Do you love me?” Acts 5:27-32,40b-41; Rev 5:11-14; Jn 21:1-19 (3 Easter/ C)

 

“Do you love me?”

Acts 5:27-32,40b-41; Rev 5:11-14; Jn 21:1-19 (3 Easter/ C)

 “We hold our common assembly on Sunday because it is the first day of the week” (St Justin, Martyr)

Most scholars believe today’s Gospel passage to have been an addition to John’s original text. Because of the significant differences between this report and the other described appearances in the Gospel, it is quite likely that this story is from a different source. The meeting with Jesus on the lakeshore can be seen as the story of Peter’s repentance and declaration of faith. His repeated “Yes, Lord!” declares love and loyalty. It has corresponded to Peter’s threefold denial of Jesus. Jesus questioned three times, and there was a reason for that. It was three times that Peter denied his Lord, and it was three times that his Lord gave him the chance to affirm his love (Jn 21:15-17). Jesus, in his gracious forgiveness, gave Peter the chance to wipe out the memory of the threefold denial by a threefold declaration of love.

The word “love” is an interesting usage here in this context. When Jesus asked, “Do you love me?” and Peter answered, “Yes, I love you”. It makes good sense. But in the Greek New Testament, what Peter replies does not respond exactly to the question Jesus asked. Greek has several words to express various levels of affection. In his book “The Four Loves”, C.S. Lewis describes them as follows: There is “storgé” (affection), the quiet liking one might feel for a cheerful neighbor. Secondly, “eros”, a sensual or erotic love, the love that unites a couple and often leads to marriage. Thirdly, “philia”, or friendship, trusting companionship with people with whom we share some real interest. Finally, “agape” is a generous, self-giving love, which we value even when there is nothing tangible to be gained.

What love brought Peter? (a) It brought him a task. “If you love me,” Jesus said, “then give your life to shepherding the sheep and the lambs of my flock”.  We can prove that we love Jesus only by loving others. Love is the greatest privilege in the world, but it brings the greatest responsibility. (b) It brought Peter a cross. Jesus said to him: “When you are young you can choose where you will go; but the day will come when they stretch out your hands on a cross, and you will be taken on a way you did not choose” (Jn 21:18). The day came when, in Rome, Peter died for his Lord. He, too, went to the Cross, and he asked to be nailed to it head downwards, for he said that he was not worthy to die as his Lord had died. Love always involves responsibility and sacrifice. We do not love Christ unless we are prepared to face his task and take up his Cross.

In that meeting at the lake, Peter was not the boastful one who thought he was better than the other disciples, but a wiser, humbler heart that would not claim more than he could deliver. Peter’s confession is like that of the father of the possessed boy who said to Jesus, “I believe, help my unbelief!” (Mk 9:24) Peter said, “I love you, Lord, help my lack of love.” Peter’s meeting with the risen Christ reminds us that professions of love tell only one side of the truth. In reality, our love is unconditional, and we often back away when faced with danger. Like Peter, we need to bring our failures to God for healing. We can join Peter today when he declares, “I love you, Lord, help my lack of love.” To follow in the steps of Peter we don’t have to be Peter’s successors, but each of us can guard someone from going astray. Each of us can feed the lambs of Christ with the food of the word of God. Let us pray to the Holy Spirit for the College of Cardinals to elect the new Pope to lead the Church.

“The whole creation will be freed and will enjoy the glory and freedom” (Divine Office)

“నా ప్రభువా, నా దేవా!” అపొ 5:12-16; ప్రక 1:9-11a,12-13,17-19; యోహాను 20:19-31 (2 / ఈస్టర్/ సి) కారుణ్య ఆదివారము)

 

“నా ప్రభువా, నా దేవా!”

అపొ 5:12-16; ప్రక 1:9-11a,12-13,17-19; యోహాను 20:19-31 (2 / ఈస్టర్/ సి) కారుణ్య ఆదివారము)

నేను విశ్రాంతి తీసుకోవడానికి పడుకున్నాను. నిద్రపోయాను. కానీ నేను మళ్ళీ లేచాను. ఎందుకంటే ప్రభువు నన్ను ఆదుకున్నాడు. అల్లెలుయ.

పునీత తోమాసు వారికి రెండు గొప్ప సద్గుణాలు ఉన్నాయి. తాను అర్థం చేసుకోని వాటిని తాను అర్థం చేసుకున్నానని లేదా తాను నమ్మని వాటిని తాను నమ్మానని చెప్పడానికి అతను పూర్తిగా నిరాకరించాడు. అతనిలో రాజీపడని నిజాయితీ ఉంది. అవి లేవని నటిస్తూ తన సందేహాలను ఎప్పుడూ నిగ్రహించుకోలేదు. తాను నమ్ముకున్న విశ్వాస సత్యాన్ని అర్థం చేసుకోకుండా దానిని కొట్టిపారవేసే వ్యక్తి  కాదు అతను. క్రీస్తు తనకు జ్ఞానోదయం చేసిన తరువాతి రోజుల్లో తోమాసు వారికి ఏమి జరిగిందో మనకు ఖచ్చితంగా తెలియదు. కానీ “ది యాక్ట్స్ ఆఫ్ థామస్” అనే అపోక్రిఫల్ పుస్తకం ఒకటి ఉంది. ఇది అతని చరిత్రను అందించ  ఉద్దేశించబడింది. ఇది కేవలం పురాణం మాత్రమే. కానీ పురాణం వెనుక కొంత చరిత్ర ఉంది. దానిలో ఖచ్చితంగా తోమాసు పాత్రకు చెందినవాడు నిజమైన తోమాసు వారే. ఆ గ్రంథం చెప్పే కథలో కొంత భాగాన్ని విందాం.

యేసు మరణానంతరం శిష్యులు ప్రపంచాన్ని తమలో తాము విభజించుకున్నారు, తద్వారా ప్రతి ఒక్కరూ సువార్త ప్రకటించడానికి ఏదో ఒక దేశానికి వెళ్ళాలి. భారతదేశం వెళ్ళడానికి తోమాసు వారికి చీట్లు పడింది. (దక్షిణ భారతదేశంలోని థామిస్ట్ చర్చి దాని మూలాన్ని అతని నుండి కనుగొంటుంది) మొదట అతను వెళ్ళడానికి నిరాకరించాడు. కారణం సుదీర్ఘ ప్రయాణానికి తగినంత బలం తనకు లేదని చెబుతూ ఇలా అన్నాడు: "నేను హీబ్రూ మనిషిని. నేను భారతీయుల మధ్యకు వెళ్లి సత్యాన్ని ఎలా ప్రకటించగలను?" అందుకు యేసు ఆ రాత్రి అతనికి కనిపించి ఇలా అన్నాడు: "తోమాసు, భయపడకు, భారతదేశానికి వెళ్లి అక్కడ వాక్యాన్ని ప్రకటించు, ఎందుకంటే నా కృప నీకు తోడుగా ఉంది." కానీ తోమాసు అప్పటికీ మొండిగా నిరాకరించాడు. "నీ  ఇష్టమైన ప్రాంతానికి నువ్వు నన్ను పంపు, నీ ఇష్టం. కానీ నేను భారతీయుల వద్దకు మాత్రం వెళ్ళను” అని చెప్పాడు.

భారతదేశం నుండి అబ్బానెస్ అనే ఒక వ్యాపారి జెరూసలేంకు వచ్చాడు. గుండఫోరస్ అనే రాజు అతన్ని నైపుణ్యం కలిగిన వడ్రంగిని కనుగొని భారతదేశానికి తిరిగి తీసుకురావడానికి పంపాడు. తోమాసు ఒక వడ్రంగి. యేసు మార్కెట్ స్థలంలో అబ్బానెస్ వద్దకు వచ్చి అతనితో: "నువ్వు వడ్రంగిని కొంటావా?" అని అన్నాడు. అందుకు అబ్బానెస్ "అవును" అని సమాధానం ఇచ్చాడు. అందుకు యేసు, "నా దగ్గర వడ్రంగి అయిన ఒక బానిస ఉన్నాడు, అతన్ని అమ్మాలని నేను కోరుకుంటున్నాను" అని చెప్పి దూరంలో ఉన్న తోమాసు వైపు చూపించాడు. అప్పుడు  వారు ఒక ధరకు అంగీకరించుకోవడంతో తోమాసు అమ్మబడ్డాడు. ఆ అమ్ముదల ఒప్పందం ఇలా ఉంది: "వడ్రంగి యోసేపు కొడుకు అయిన యేసు, నేను నా బానిస తోమాసు, గుండఫోరస్ ఇండియన్ల రాజు వ్యాపారి అయిన నీకు అమ్మేశానని అంగీకరిస్తున్నాను." దస్తావేజు వ్రాసినప్పుడు యేసు తోమాసును   అబ్బానెసు వద్దకు తీసుకెళ్లాడు. అబ్బానెస్ తోమాసును : "ఇతనే నీ యజమానినా?" అని అడిగాడు. అందుకు తోమాసు: "నిజమే అతనే."అని జవాబిచ్చాడు. అందుకు అబ్బానెసు: "నేను నిన్ను అతని నుండి కొన్నాను" అని చెబితే తోమాసు ఏమీ మాట్లాడలేదు. కానీ ఉదయాన్నే అతను లేచి ప్రార్థించాడు. తన ప్రార్థన తర్వాత అతను యేసుతో ఇలా అన్నాడు: "ప్రభువైన యేసు, నీ చిత్తం నెరవేరాలని నేను వెళ్తాను." ఇది అదే పాత తోమాసులో లొంగిపోవడానికి నిశ్చయత కొరతగా వున్నా అతను లొంగిపోవడం పూర్తయిన తర్వాత తన నిశ్చల నిశ్చయత పూర్తయింది.

గుండఫోరస్ రాజు తోమాసు వారిని ఒక రాజభవనం నిర్మించమని ఎలా ఆదేశించాడో, తోమాసువారు ఆ పనిని ఎలా చేయగలడని  చెప్పాడో ఈ కథనం చెబుతుంది.  అతనికి సామాగ్రిని కొనడానికి మరియు పనివారిని నియమించుకోవడానికి పుష్కలంగా డబ్బు ఇచ్చాడు రాజు, కానీ తోమాసు వారు ఆ ధనాన్ని పేదలకు పంచి పెట్టాడు. రాజభవనం క్రమంగా వృద్ధి చెందుతోందని అతను ఎప్పుడూ రాజుతో చెపుతూ వుండేవాడు. కాని రాజుకు ఒకసారి అనుమానం వచ్చింది. చివరికి అతను తోమాసు వారిని పిలిపించి,  "నువ్వు నాకు రాజభవనం నిర్మించావా?" అని అడిగాడు. అందుకు తోమాసు వారు : "అవును" అని జవాబిచ్చాడు". అయితే, మనం ఎప్పుడు వెళ్లి చూడాలి?" అని రాజు అడిగాడు. అప్పుడు తోమాసు వారు: "నువ్వు ఇప్పుడు దానిని చూడలేవు. కానీ నువ్వు ఈ జీవితాన్ని విడిచిపెట్టినప్పుడు, నువ్వు దానిని సుస్పష్టంగా చూడగలవు" అని సమాధానమిచ్చాడు. మొదట రాజు చాలా కోపం చెందినప్పటికీ, తోమాసు వారు తన ప్రాణానికి ముప్పు తెచ్చుకున్నప్పటికి, చివరికి రాజు కూడా క్రీస్తులోనే భాగ్య జీవితం పొందుకున్నాడు. అలా తోమాసు వారు క్రైస్తవ మతాన్ని భారతదేశానికి తీసుకువచ్చాడు.

తోమాసు వారిని గురించి మనం చాలా ప్రేమించదగినది మరియు చాలా ప్రశంసనీయమైనది ఒకటి ఉంది. విశ్వాసం అనేది అతనికి ఎప్పుడూ సులభమైన విషయం కాడు.  విధేయత అనేది అతనికి ఎప్పుడూ సులభంగానూ రాలేదు. అతను ఖచ్చితంగా ఉండే వ్యక్తి. అందుకు వ్యయ ఖర్చును లెక్కించాల్సిన వ్యక్తి. కానీ అతను ఖచ్చితంగా ఉన్న తర్వాత, ఖర్చును లెక్కించిన తర్వాత, విశ్వాస విధేయతలా అంతిమ పరిమితికి వెళ్ళిన వ్యక్తి అతను. తోమాసు వారి  లాంటి విశ్వాసం అనేది ఎలాంటి అబద్ధపు వాదన కన్నా మిన్ననై ది. మరియు అతని లాంటి విధేయత అనేది వ్యయ ఖర్చును లెక్కించకుండా ఒక పనిని చేయడానికి అంగీకరించి, ఆపై ఆ మాటను సులువుగా తిప్పిగొట్టే మనస్తత్వం కంటే మంచిది.

మీ నిజమైన జీవితం క్రీస్తు

“My Lord and my God!” Acts 5:12-16; Rev 1:9-11a,12-13,17-19; Jn 20:19-31 (2 / Easter/ C) Divine Mercy)

 

“My Lord and my God!”

Acts 5:12-16; Rev 1:9-11a,12-13,17-19; Jn 20:19-31 (2 / Easter/ C) Divine Mercy)

I lay down to rest and I slept; but I rose again, for the Lord upheld me. Alleluia.

 

The Apostle Thomas had two great virtues. They are that he refused to say that he understood what he did not understand, first, and second, that he believed what he did not believe. There is an uncompromising honesty about him. He would never still his doubts by pretending that they did not exist. He was not the kind of man who would rattle off a creed without understanding what it was all about. We do not know for sure what happened to Thomas in the after days, but there is an apocryphal book called “The Acts of Thomas” which purports to give his history. It is, of course, only a legend, but there may well be some history beneath the legend, and certainly in it Thomas is true to character. Here is part of the story that it tells.

After the death of Jesus, the disciples divided up the world among them, so that each might go to some country to preach the gospel. India fell a lot to Thomas. (The Thomist Church in South India does trace its origin to him) At first, he refused to go, saying that he was not strong enough for the long journey. He said: “I am a Hebrew man; how can I go amongst the Indians and preach the truth?” Jesus appeared to him by night and said: “Fear not, Thomas, go thou unto India and preach the word there, for my grace is with thee.” But Thomas still stubbornly refused. “Where you would send me, send me,” he said, “but elsewhere, for unto the Indians I will not go.”

It so happened that there had come a certain merchant from India to Jerusalem called Abbanes. He had been sent by King Gundaphorus to find a skilled carpenter and to bring him back to India, and Thomas was a carpenter. Jesus came up to Abbanes in the marketplace and said to him: “Would you buy a carpenter?” Abbanes said: “Yes.” Jesus said, “I have a slave that is a carpenter, and I desire to sell him,” and he pointed at Thomas in the distance. So, they agreed on a price and Thomas was sold, and the agreement ran: “I, Jesus, the son of Joseph the carpenter, acknowledge that I have sold my slave, Thomas by name, unto thee Abbanes, a merchant of Gundaphorus, king of the Indians.” When the deed was drawn up, Jesus found Thomas and took him to Abbanes.  Abbanes said: “Is this your master?” Thomas said: “Indeed, he is.” Abbanes said, “I have bought you from him.” And Thomas said nothing. But in the morning, he rose early and prayed, and after his prayer, he said to Jesus: “I will go wherever you send, Lord Jesus, your will be done.” It is the same old Thomas, slow to be sure, slow to surrender; but once his surrender is made, it is complete.

The story goes on to tell how Gundaphorus commanded Thomas to build a palace, and Thomas said that he was well able to do so. The king gave him plenty of money to buy materials and hire workmen, but Thomas gave it all away to the poor. He always told the king that the palace was rising steadily. The king was suspicious. In the end, he sent for Thomas: “Have you built me the palace?” he demanded. Thomas answered: “Yes.” “When shall we go and see it?” asked the king. Thomas answered: “You can not see it now, but when you depart this life, then you shall see it.” At first, the king was very angry and Thomas was in danger of his life; but in the end, the king too was won for Christ, and so Thomas brought Christianity to India.

There is something very lovable and very admirable about Thomas. Faith was never an easy thing for him. Obedience never came readily to him. He was the man who had to be sure. He was the man who had to count the cost. But once he was sure, and once he had counted the cost, he was the man who went to the ultimate limit of faith and obedience. A faith like Thomas' is better than any glib profession.  And obedience like his is better than an easy acquiescence which agrees to do a thing without counting the cost and then goes back upon its word.

“Your real life is Christ”

పునఃరుత్థాన యేసుతో కొత్త జీవితానికి నడుద్దాం

 

పునఃరుత్థాన యేసుతో కొత్త జీవితానికి నడుద్దాం

యూదు సంప్రదాయం ప్రకారం, ఒక రబ్బీ తన విద్యార్థులను తెల్లవారుఝామున చీకటిగా ఉండగానే ఒకచోట చేర్చి, ఈ ప్రశ్న అడిగాడు: రాత్రి ముగిసినదనీ, పగలు ప్రారంభమైనదనీ ఎలా తెలుస్తుంది? అందుకు ఒక విద్యార్థి ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘బహుశః మీరు ఒక జంతువును చూసినప్పుడు అది గొర్రెనా లేక కుక్కనా అని మీరు గుర్తించగలరు.’ ‘లేదు,’ అని రబ్బీ అన్నాడు. రెండవ విద్యార్థి ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘బహుశః మీరు దూరంలో ఉన్న చెట్టును చూస్తున్నప్పుడు అది అంజూరపు చెట్టునా లేక పీచ్ చెట్టునా అని మీరు చెప్పగలరు.’ ‘లేదు,’ అని రబ్బీ అన్నాడు. మరికొన్ని అంచనాత్మక జవాబుల తర్వాత విద్యార్థులు గురువును తమ సమాధానం ఇవ్వమని అడిగారు. రబ్బీ ఇలా సమాధానమిచ్చాడు: ‘మీరు ఏ స్త్రీ లేదా ఏ పురుషుడి ముఖం చూసినప్పుడు ఆమె మీ సోదరి అని మరియు అతను మీ సోదరుడు అని చెప్ప గలిగినప్పుడే! మీరు దీన్ని చేయలేకపోతే, అది ఎంత సమయం అయినా, అది ఇంకా నిశి రాత్రియే.’

పునీత యోహాను సువార్త కథనం ప్రకారం, ఈస్టర్ చరిత్ర  - వారంలోని మొదటి రోజు తెల్లవారుఝాము 'ఇంకా చీకటిగా' ఉండగానే ప్రారంభమవుతుంది. అదే గ్రంథ కర్త తన మొదటి లేఖలో, 'చీకటి గడిచిపోతోంది మరియు నిజమైన వెలుగు ఇప్పటికే ప్రకాశిస్తోంది' అని నొక్కి చెప్పాడు. కానీ ఇది ఖచ్చితంగా ఒక షరతుపై ఉంది. దానిని అతను స్పష్టంగా ఇలా పేర్కొన్నాడు: “తన సహోదర సహోదరీలను ప్రేమించేవాడు” అని స్పష్టం చేశాడు. మరియు  “వెలుగులో నివసిస్తాడు మరోవైపు, 'ద్వేషించడానికి ఇష్టపడేవాడు ... చీకటిలోనే ఉన్నాడు” (1 యోహాను 2:8-11).

కేవలం రెండు రోజుల క్రితమే, మన మానవ లోకం ఇప్పటివరకు కని విని ఎరుగని బాధామయ సేవకుని అత్యంత అద్భుతమైన బాధల మరణాన్ని మనం స్మరించుకున్నాము. మానవ స్వభావపు చీకటి వైపున, యేసు శత్రువులు ఆయనను హింసించడానికి, అవమానించడానికి చివరకు సిలువపై హత్య చేయడానికి దారితీసిన చీకటిని జీర్ణించుకోలేనంతగా మనం ధ్యానించుకున్నాము. ఆ చీకటి రోజున, ఒకరినొకరు ద్వేషించే, బాధపెట్టే హాని చేసే మానవుల సామర్థ్యం యేరూషలేంలో పూర్తిగా అదుపు తప్పేసింది. కాబట్టె సమయకాలాతీతునికి జరిగిన అన్యాయానికి కాలం ‘మధ్యాహ్నం మూడు గంటల వరకు సిగ్గుతో తలదించుకొని బోరున విలపిస్తూ చీకటితో ముసుగు వేసుకున్నది. బిడియంతో ‘సూర్యుడు కాంతి హీనుడయ్యాడు’. గజగజ వణుకుతూ ‘దేవాలయపు తెర రెండుగా చినిగిపోయింది’ (లూకా 23:24). తమ సృష్టి కర్తకు జరిగిన అవమానానికి సృష్టి తలదించుకోవడం అనేది ఆశ్చర్యం కలిగించదు మరీ!!

వెలుగు చీకటిల మధ్య, మంచి చెడుల మధ్య, ఒక బలమైన పోరాటం ఇప్పటికీ కొనసాగుతూనే వున్నది. ఇది భౌతిక విశ్వంలో, మానవ సమాజాలలో మరియు మన స్వంత వ్యక్తిత్వాలలో జరుగుతోంది. కాంతి కంటే చీకటి తరచుగా బలంగా ఉన్నట్లు కనిపించినప్పటికీ, అది ఎన్నటికి విజయం సాధించలేదు. వెలుగు అసాధారణంగా స్థితిస్థాపకంగా ఉంటుంది. తరచుగా ఆరిపోయే ప్రమాదంలో అది మనుగడ సాగించగలదు. అనేక విజయాలను కూడా గెలుచుకుంటుంది. అనేక సంవత్సరాల క్రితమే ఆధునిక భారతదేశ పితామహుడు మహాత్మా గాంధీ ఆనీ బీసెంటుతో చెప్పినట్లే అవి ఇప్పటికీ వాస్తవికతను సంతరించుకుంటున్నాయి. ఒక్క సారి ఆమేతో చెప్పిన మాటలను చూడండి! 'నేను నిరాశ చెందినప్పుడు చరిత్ర అంతటా సత్యం మరియు ప్రేమ మార్గం ఎల్లప్పుడూ గెలిచిందని నాకు గుర్తుంది. నిరంకుశులు మరియు హంతకులు ఉన్నారు. కొంతకాలం వారు అజేయులుగా  అనిపించవచ్చు, కానీ, చివరికి, వారు ఎల్లప్పుడూ పడిపోతారు. అసత్యం ఓడిపోతున్నట్లు కన్పిస్తున్నా, చివరకు గెలిచేది సత్యమే!” ఈస్టర్ జాగరణ ప్రార్థనా విధానపు మాటలు అదే సత్యాన్ని సమాంతరంగా ఆకర్షణీయమైన రీతిలో వ్యక్తపరుస్తున్నాయి. 'ఈ పవిత్ర [ఈస్టర్] రాత్రి ఆశక్తిని ప్రకటిస్తుంది. అన్ని చెడులను తొలగిస్తుంది. అపరాధభావాన్ని కడుగుతుంది. కోల్పోయిన అమాయకత్వాన్ని పునరుద్ధరిస్తుంది. దుఃఖితులకు ఆనందాన్ని తెస్తుంది. ఇది ద్వేషాన్ని పారద్రోలుతుంది. మనకు శాంతిని తెస్తుంది మరియు భూమిపై గర్వాన్ని అణచివేస్తుంది. మన ఈస్టర్ వేడుక చెడు మరియు ద్వేషపు చీకటి ఎప్పటికీ గెలిచే చివరి మాటగా ఒప్పదని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. ఎందుకంటే యేసు పునరుత్థానం మనలో మరియు మన ప్రపంచంలో చీకటిపై కాంతి చెడుపై మంచితనం అంతిమ విజయాన్ని ప్రకటిస్తుంది.

చీకటి మళ్ళీ భూమిపై ఎగపాకుతున్నప్పుడు, సూర్యాస్తమయ సమయంలో యేసు భౌతిక దేహాన్ని సమాధిలో భద్రపరిచారు. అతను ఒక బాధితుడనీ వైఫల్యుడని అందరికీ అనిపించింది. కానీ మూడవ రోజున భానుడు కేరింతలతో ఆతనితో పాటుగా తన కిరీటమై , సజీవంగా, శక్తివంతంగా ప్రభావవంతంగా చలి చీకటి తెరలను చీల్చుకొని అతని విజయోత్సాహ చిహ్నoగా వెలుగు సత్య పతాకాన్ని దేదీప్య మానంచేశాడు. మరోసారి, 'అందరినీ ప్రకాశవంతం చేసే నిజమైన వెలుగు, లోకంలోకి వచ్చేసింది' (యోహాను 1:9). కాబట్టి ఈ రోజు మనం చీకటి నుండి, మరణం నుండి లేవడం ద్వారా ఆయన పునరుత్థానాన్ని జరుపుకుంటున్నాము. మన మధ్యలో వెలిగించే ఈ అందమైన ఈస్టర్ కొవ్వొత్తి ద్వారా ప్రాతినిధ్యం వహించే పునరుత్థాన ప్రభువు స్వయంగా, చీకటి పనులను విడిచిపెట్టమని, మన జీవితాల్లో చీకటి, దుష్ట మరియు చెడుగా ఉన్న ప్రతిదాన్ని త్యజించి తిరస్కరించమని మరియు బాప్తిస్మము ద్వారా ఆయనతో అనుసంధానించబడిన వ్యక్తులుగా, 'ఎల్లప్పుడూ వెలుగు బిడ్డలుగా నడవాలని' ఆశిస్తున్నాడు మన మృత్యుంజయుడు యేసు. అల్లెలూయ.