ప్రార్థన సంపూర్ణ మార్పును తెస్తుంది ఆది 18:20-32; కొలొ 2:12-14; లూకా 11:1-13 (17/C)

 

ప్రార్థన సంపూర్ణ మార్పును తెస్తుంది

ఆది 18:20-32; కొలొ 2:12-14; లూకా 11:1-13 (17/C)

“నేటి చివరి ఆలోచన మరుసటి రోజులోని మొదటి ఆలోచన అవుతుంది.”

 

లూకా నేటి సువార్తలో ప్రార్థనపై యేసు ప్రధాన బోధనను ప్రస్తావించాడు. పొరుగువాని పట్టుదల అనే ఉపమానం దేవుడు మన ప్రార్థనలను తప్పక వింటాడని హామీ ఇస్తుంది. గత వారం, మనము బెనెడిక్టైన్ , "ప్రార్థన మరియు సేవ" అనే ప్రార్ధన నియమాన్ని అర్ధం చేసుకున్నాము. పనిని ప్రార్థనలోనికి మరియు ప్రార్ధనను పనిలోకి అనువదించాల్సిన అవసరం ఉందని మనం అర్థం చేసుకున్నాము. క్రైస్తవ ప్రార్థన ఒకే ఒక్క  డైమెన్షనల్ లేదా పరిమాణాన్ని కలిగి లేదు. ఇది మన ఆత్మలు సంభావించ గలేగే,  శరీరాలు స్పందింగలిగే మరియు మనస్సులు స్వస్థత పొందగలిగే సమగ్రమైన మరియు సంపూర్ణమైన అనుభవమే ప్రార్ధన. తరచుగా ఆధ్యాత్మికతను శారీరక మరియు భావోద్వేగాల నుండి విభజించి వేర్పాటు చేయగలిగే ప్రపంచంలో,  మనిషిలోని అన్ని భాగాలను దేవునితో సంబంధంలోనికి తిరిగి పునఃనిర్మాణం చేయగలిగినదే ప్రార్థన. మనం సొలొమోనులా మోకరిల్లి ప్రార్థించినప్పుడు (1 రాజులు 8:54), మన భయాలను చెప్పినప్పుడు, ఆరాధనలో మన చేతులను ఎత్తినప్పుడు లేదా నిశ్శబ్దంగా విలపించి నపుడు,  ఏడ్చినప్పుడు, మనల్ని పూర్తిగా చూసే, వినే మరియు స్వాగతించే దేవుని ముందు మనల్ని మనం పూర్తిగా అర్పించు కుంటాము (కీర్తన 33:9). అలాంటి ప్రార్థనలో, దేవుడు మనల్ని ఆధ్యాత్మికంగా కలుస్తాడు మరియు భావోద్వేగపరంగా మనల్ని తన స్వరూపం మరియు పోలికలోకి మారుస్తాడు. అది అంతటితో పరిపూర్ణ మవ్వదు. అది భక్తిలో భాగం.

భక్తి ప్రార్థన అనేది తరచుగా మన ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణంలో తదుపరి దశను చేరుకోవడానికి సహాయపడుతుంది. భక్తి లేదా ఆచార సంప్రదాయ లేదా త్యాగ క్రియల కంటే  ఆ తదుపరి దశనే ఎక్కువగా పరిగణించబడుతుంది మన క్రైస్తవ సంప్రదాయ చింతన. ప్రార్థన అనేది ఆత్మను మాత్రమే కాకుండా, శరీరాన్ని మరియు మనస్సును కూడా నిమగ్నం చేయాలి. ఎందుకంటే ఇది మనందరినీ సజీవ దేవుని సన్నిధిలోకి తీసుకువస్తుంది (కీర్తన 95:6). ధ్యాన ప్రార్థన అనేది నిజాయితీ, స్వస్థత మరియు పునరుద్ధరణ స్థలం. పరిశుద్ధగ్రంధ కీర్తనలు - ఆనందం, భయం, కోపం, దుఃఖం, వాంఛ మరియు కృతజ్ఞతల వంటి మానవ భావోద్వేగాలతో ముడిపడి నిండుగా కన్పిస్తాయి. దావీదు, “ఓ ప్రభూ, ఎంతకాలం?” (కీర్తన 13), మరియు యేసు స్వయంగా, “నా దేవా, నా దేవా, నీవు నన్ను ఎందుకు విడిచిపెట్టావు?” (లూకా 22:41; కీర్తన 22) అని ప్రార్థించారు. ప్రార్థనలో, దేవుని నుండి మన భావోద్వేగాలను దాచడానికి స్థలం లేదు. మన హృదయాలను ఆయనకు కుమ్మరించమని మనం ఆహ్వానం పొందుకున్నాము. పౌలు ఇలా అంటున్నాడు, “దేనిని గూర్చియు చింతించకండి... మీ విన్నపాలు దేవునికి తెలియజేయండి. మరియు దేవుని శాంతి... క్రీస్తుయేసునందు మీ హృదయాలను మరియు మనస్సులను కాపాడుతుంది” (ఫిలి 4:6-7). ఈ ధ్యాన ప్రార్ధనలో మనం మన చింతలను ప్రభువుపై వెస్తే ఆయన మన ఆందోళనను తన శాంతితో భర్తీ చేస్తాడు (1 పేతురు 5:7). ఆయన ఇంకా ఇలా అంటున్నాడు, “మీ మనస్సు నూతనమగుట వలన రూపాంతరం చెందుడి” (రోమా 12:2). దేవుని సన్నిధిలో, ధ్యాన ప్రార్థన ద్వారా మన ఆలోచనా విధానాలు తిరిగి రూపుదిద్దుకుంటాయి. మన దృక్పథం సరిదిద్దబడుతుంది మరియు దేవుని బిడ్డలుగా మన గుర్తింపు ఆయన ఆందోళనలతో తిరిగి ధృవీకరించబడుతుంది.

అంతరంగిక మౌన ధ్యానం లేదా ఐక్య ప్రార్థన అనేది పరాకాష్టగా ఉంటుంది క్రైస్తవ ఆధ్యాత్మిక చింతనలో. ఇది మన భావోద్వేగాలను, శరీర బాధలను వినడానికి సహాయపడుతుంది. వైవిధ్యమైన ఆలోచనలతో నిండిన మనస్సును ఇది క్రమశిక్షణకు గురి చేస్తుంది. వ్యక్తిని మొత్తంగా మార్చివేస్తుంది. ఇది రోజురోజుకూ మన సమస్త ఉనికిని నిర్మించి బలపరుస్తుంది. శరీర-మనస్సును వినడం అనే దశ నుండి, ఇది అతి దురానవున్న దేవుని స్వరాన్ని వినడానికి, ఆయనలో లీనమైపోయిన ఆధ్యాత్మిక ఐక్యతను అనుభవించడానికి మనకు సహాయపడుతుంది. పరిశుద్ధాత్మ ఈ దైవిక చర్యకు శక్తినిస్తుంది. పౌలు ఇలా వ్రాశాడు, "ఆత్మ మన బలహీనతలో మనకు సహాయం చేస్తుంది... మాటల్లో చెప్పలేని మూలుగులతో మన కోసం మధ్యవర్తిత్వం చేస్తుంది" (రోమా 8:26).  ప్రార్థన చేయడానికి మనం ఇబ్బంది పడుతున్నప్పుడు కూడా, పరిశుద్ధాత్మ మన బలహీనతకు మరియు దేవుని కృపకు మధ్య అంతరాన్ని తగ్గిస్తుంది. అంతరంగిక మౌన ధ్యాన ప్రార్థన సంపూర్ణ మార్పును తెస్తుంది. శిష్యులు యేసును, "ప్రభువా, ప్రార్థన చేయడం మాకు నేర్పండి" అని అడిగారు (లూకా 11:1). ప్రతిస్పందనగా, యేసు వారికి తన ప్రార్థననే  ఇచ్చాడు—కేవలం ఒక సూత్రంగా కాకుండా, హృదయం, మనస్సు మరియు శరీరపు నిర్మాణంగా! అలాంటి ప్రార్థన మన కోరికలను, ప్రణాళికలను రూపొందిస్తుంది మరియు దేవుని చిత్తంతో మనల్ని సమలేఖనం చేస్తుంది. ఇది మన స్థితి గతులను మనకు ఎరుక పరచడమే  కాకుండా మోక్షానికి మరియు మన దైవిక ప్రణాళికలో మనం ఎలా రూపొందించబడ్డామో లోతుగా మనం అంగీకరించుకొనేలా చేస్తుంది. చివరిగా ఒక మాట ..........

“మనం ప్రతిరోజూ నిద్రపోయే ముందు ప్రార్థన చేయాలి. నిద్రలో ఉపచేతన మనస్సు (sub conscious) ప్రభావితమవుతుంది. అన్ని విధాలుగా తెలిసిన ఆ సర్వజ్ఞి(జ్ఞుడైన) ఉపచేతన మనస్సు, మనం ఉదయం మేల్కొన్న వెంటనే మన మొదటి ఆలోచనను పరిపూర్తి చేస్తుంది”. నిద్రలోనికి జారుకొనే ముందు ఒక చక్కటి పాసిటివ్ ఆలోచనలో వుండండి.

శ్రేయస్సుకు మార్గం శ్రద్ధ ఆది 18:1-10a; కొలస్సి 1:24-28; లూకా 10:38-42 (16 / C)

 

శ్రేయస్సుకు మార్గం శ్రద్ధ

ఆది 18:1-10a; కొలస్సి 1:24-28; లూకా 10:38-42 (16 / C)

“మనం చదివిన దాని గురించి ధ్యానం చేయడం వల్ల దానిని మన స్వంతం చేసుకోవడానికి సహాయపడుతుంది” (CCC 2706)

 

మార్త మరియల ఇంట్లో యేసు కథ మంచి సమరయుని కథను పూర్తి చేస్తుంది. సమరయుని కథ “ఒక నిర్దిష్ట మనుష్యుడు” అనే పదాలతో ప్రారంభమవుతుంది. నేటి పఠనం “ఒక నిర్దిష్ట స్త్రీ” అనే పదాలతో ప్రారంభమవుతుంది. మరియ అనే స్త్రీ, సమరయుని వలే సమాజంలో అణగదొక్కబడిన వ్యక్తి. ఇద్దరి జీవితాల్లో, యేసు తన కాలంలోని సామాజిక సంప్రదాయాలను ఉల్లంఘిన చేసాడు. ఒక సమరయుడు యూదు పొరుగువారికి మాతృక కానట్లే, ఒక స్త్రీ పురుషులతో కలిసి అందునా గురువు పాదాల చెంత కూర్చోనలేదు. అయినప్పటికీ, రెండు కథలు ఒక శిష్యుడు దేవుని ప్రేమ (మరియ) మరియు పొరుగువారి (సమరయుని) ఎడల ప్రేమ అనే ద్వంద్వ ఆజ్ఞను ఎలా నెరవేర్చాలో ఉదాహరణగా చూపిస్తాయి.

కానీ శిష్యరికపు విలువను నొక్కి చెప్పే నేటి సువార్త స్వరంలో స్వల్ప వ్యత్యాసాన్ని మనం మర్చి పోకూడదు. యేసు బేతనియలోని మార్త మరియల ఇంటికి వెళ్లడానికి ఇష్టపడ్డాడు మరియు వారి సహృదయ  ఆతిథ్యాన్ని ఆస్వాదించాడు. ఈ క్లుప్త సమావేశంలో, మార్త మరియు మరియలలో రెండు వేర్వేరు స్వభావాలను మనం చూస్తున్నాము. మార్త సేవ చేయడానికి ఇష్టపడింది. యేసు కోసం ఆమె ఆత్రుతగా చేసే పరిచర్య విధానంలో, ఆమె ఓర్పును నెమ్మదిని కోల్పోయింది. మరియ, తన సరళమైన మరియు నమ్మకమైన పద్ధతిలో, యేసు పాదాల వద్ద శ్రద్ధగా కూర్చోని అతని వాక్కు కొరకు వేచి ఉంది. మార్త భోజనం సిద్ధం చేయడంలో ఎక్కువ ప్రయత్నం చేసినప్పటికీ, మరియ తన నుండి ఆయన ఏమి ఆశిస్తున్నాడో బాగా తెలుసుకున్నది. ఆమె తన మౌన ధ్యానపరంపర లేదా అంతఃదృష్టి యేసు సందర్శనకు కలిగిన ప్రధాన కారణాన్ని సహజంగానే గ్రహించింది. తనను వినేవారిని వెతుక్కున్నాడు యేసు. తన గోడును ఆలకించేవారి హృదయాలను కోరుకున్నాడు కృపామయుడు.  ఆయన అక్కడ ఉండడానికి కాదు, ఇవ్వడానికి, సేవలందుకోవడానికి కాదు, సేవ చేయడానికి వచ్చాడు. కొన్ని కొన్ని సందర్భాలలో మనం ఎదుటివారి గోడును పెడచెవిన పెట్టి మన ఇష్టాఇష్టాలను వారిపై రుద్ది క్రీస్తు కోరుకొనే మరియ వ్యక్తిత్వాన్ని కోల్పోతాం.

అలాగని "కష్టపడి చేసే ప్రతి పని లాభాన్ని తెస్తుంది, కానీ కేవలం మాటలు పేదరికానికి దారితీస్తాయి" (సామెతలు 14:23) అనే లేఖనాత్మక ప్రకటనను యేసు తిరస్కరించనూ లేదు. నేటి వ్యాపార వాణిజ్య సమాజం పోటీతత్వ సాధనకు భారీ ప్రాధాన్యత ఇస్తుంది. ఇది గుర్తించదగిన ఫలితాలకే ప్రాముఖ్యమైనది. ఉత్పత్తి మరియు అమ్మకాల లక్ష్యాలు నిర్ణయించబడ్డాయి మరియు వాటిని చేరుకున్న వారికి మాత్రమే ప్రతిఫలం లభిస్తుంది. ఆ గందరగోళ ఆందోళనలో  మనల్ని శ్రద్ధగా వాక్యాన్ని వినకుండా మరియు ప్రభువుకు మన అవిభక్త శ్రద్ధ ఇవ్వకుండా నిరోధిస్తుంది. తన కొద్ది పాటి నిర్ణీత సమయంలో ఏదో ఒకటి చెప్పాలని తనకు ఉంది అందుకు వారు మనం ఆయన మాటను వినాలి. ఆయన నమ్మదగినవాడు మరియు మనకు ఉన్న ఏ అవసరాన్నైనా సరే తీర్చగలడు. కాబట్టి మన ఆందోళనలను ఆయనకు ఇవ్వాలని ప్రభువు మనలను  ఆజ్ఞాపించాడు (మత్త 11:28). ఆయన కృప అనవసరమైన చింతలు మరియు అశ్రద్ధల నుండి మనల్ని విడిపిస్తుంది. మార్త సహాయాన్ని ఆయన తిరస్కరిస్తునట్లు మనకు కనిపించినప్పటికీ, మనం మరియ వలే  ఉండాలని, మన హృదయాలలో మాత్రమే కాకుండా, మన దైనందిన పరిస్థితులలో కూడా ఆయనకు స్థానం ఇవ్వాలని ప్రభువు కోరుకుంటున్నాడు (ప్రకటన 3:19-20). మనం చేసే ప్రతిదానిలోనూ ఆయనను గౌరవిస్తాము, అది మనకు ఆయన ఇచ్చిన బహుమతి (1 దినవృత్తా 29:14). మనం ఏమి చేసినా, మాటలో లేదా క్రియలో దేవుణ్ణి మహిమపరచమని భక్త పౌలుడు మనల్ని కోరుతున్నాడు (కొల 3:17). పనిని ప్రార్థనగా మార్చాలి (పునీత బెనెడిక్టు). ప్రార్ధననుండి పని చేయడానికి శక్తిని పొందుకోవాలి.

అబ్రహాం తన ఇంటి గుమ్మాన్ని తెరిచి ముగ్గురు తెలియని ప్రయాణికులను ఆహ్వానించినప్పుడు, అతను అదోనాయ్ ను   స్వాగతించాడని లేఖనం మనకు చెబుతుంది.  తన దయగల ఆతిథ్యానికి అనుకూలంగా ఆశీర్వాదం పొందుకున్నాడు (ఆది 18:1-10; హెబ్రీ 13:2). దివ్య సత్ర్పసాదంలో క్రీస్తు నిజమైన ఉనికిని మనం ఆస్వాదిద్దాం. దివ్యమందసం అనేది కథోలికులకు ఉన్న గొప్ప నిధి. పునీత జాన్ పాల్ II, తన ఒక నిర్దిస్థ ప్రకటన (ఎన్సైక్లికల్) “సంఘం తన జీవితాన్ని యూకరిస్ట్ నుండి తీసుకుంటుంది” అనే బోధనలో, “మన ప్రభువు మనకు చెప్పడానికి తనకు చాలా విషయాలు ఉన్నాయి. మనం అనుకున్న దానికంటే చాలా ఎక్కువే! కాబట్టి, యేసును మళ్ళీ కనుగొనడంలో మరియు ఆయనలో మరోసారి మనల్ని మనం కనుగొనడంలో సహాయపడటానికి మనం నిశ్శబ్దం మరియు శాంతి క్షణాలను వెతుకుదాం. యేసుక్రీస్తు ఈ రోజు మనల్ని మన “ఉత్తమ భాగాన్ని” ఎంచుకోవడానికి (లూకా 10:42) ఎంపికచేసుకోవాలని ఆహ్వానిస్తున్నాడు” అని వ్రాశాడు.

“ప్రభువు మాటను వినడం అంటే శాశ్వతమైన మరియు మన దైనందిన చర్యలకు అర్థాన్నిచ్చే శక్తిని వినడం” (బెనెడిక్టు 16 వ)

Diligence as a Pathway to Prosperity Gen 18:1-10a; Col 1:24-28; Lk 10:38-42 (16 / C)

 

Diligence as a Pathway to Prosperity

Gen 18:1-10a; Col 1:24-28; Lk 10:38-42 (16 / C)

“To meditate on what we read helps us to make it our own by confronting it with ourselves” (CCC 2706)

 

The story of Jesus in the home of Martha and Mary complements the story of the Good Samaritan. The story of the Samaritan opens with the words “a certain man.” Today’s reading opens with the words “a certain woman.” Mary, a woman, is a marginalized person in society, like the Samaritan. In the lives of both, Jesus breaks with the social conventions of his time. Just as a Samaritan would not be a model for neighborliness, so a woman would not sit with the men around the feet of a teacher. Yet both stories exemplify how a disciple is to fulfill the dual command love of God (Mary) and love of neighbor (the Samaritan).

But there is a slight variation in the tone of the Gospel that highlights the value of discipleship. Jesus loved to visit the home of Martha and Mary at Bethany and enjoyed their gracious hospitality. In this brief encounter, we see two very different temperaments in Martha and Mary. Martha loved to serve, but in her anxious manner of waiting on Jesus, she caused unrest. Mary, in her simple and trusting manner, waited on Jesus by sitting attentively at his feet. While Martha made the greater effort at preparing food, Mary knew better what he expected of her. Does Jesus deny the importance of work in giving priority to prayer? Her contemplative intuition grasped the main reason for Jesus’ visit instinctively. He was there not to receive but to give, not to be served but to serve.

He does not deny Scriptural statement, “All hard work brings a profit, but mere talk leads only to poverty” (Pro 14:23). He had something to say, and they needed to listen to him. The commercial society of today places a huge premium on achievement. It is tangible results that count. Production and sales targets are set for and only those who meet them are rewarded. Anxiety and preoccupation keep us from listening and giving the Lord our undivided attention. The Lord bids us to give him our concerns and anxieties because he is trustworthy and able to meet any need we have. His grace frees us from needless concerns and preoccupation. Although he does not deny the help of Martha, the Lord wants us to be more like Mary, giving place for him, not only in our hearts, and in our daily circumstances (Rev 3:19-20). We honor him in everything we do, that is his gift for us (1 Chr 29:14). Paul urges us to give God glory in whatever we do, in word or deed (Col 3:17). Work needs to be translated into prayer (St Benedict).

Scripture tells us that when Abraham opened his home and welcomed three unknown travelers, he welcomed Adonai, who blessed him favorably for his gracious hospitality (Gen 18:1-10; Heb 13:2). Let us enjoy the real presence of Christ in the Eucharist. The Tabernacle is the greatest treasure we Catholics have. Saint John Paul II, in his encyclical “The Church draws her life from the Eucharist,” wrote, “Our Lord has many things to tell us, many more than we think. Let us, therefore, seek those moments of silence and peace to help us find Jesus again and, in Him, to find ourselves once more. Jesus Christ invites us today to take this option: to choose “the better part” (Lk 10:42). And we seek strength in prayer to produce fruitful work.

“Listening to the word of the Lord, which is eternal, gives meaning to our daily actions.” (Benedict XVI)

 

Am I a neighbor to myself? Dt 30:10-14; Col 1:15-20; Lk10:25-37 (15 / C)

 

Am I a neighbor to myself?

Dt 30:10-14; Col 1:15-20; Lk10:25-37 (15 / C)

“All of us lived according to our natural desires, and we were naturally bound to suffer God’s wrath” (Divine Office)

 

The Samaritans of the hilly region north of Judea were an outcast group in first-century Palestine. For intermarrying with the occupying Assyrians centuries before, the Jews considered them a mongrel breed. Further, for building their own temple on Mount Gerizim (Jn 4:20-22), they were considered a heretical form of Judaism. The Parable of the Good Samaritan (Lk 10:25-37) is rich in symbolic language that has inspired both theological reflection and spiritual interpretation throughout Christian tradition. Before drawing a lesson from this parable, let us understand the spiritual and theological meanings.  

St. Augustine emphasized that the story of the man attacked by robbers on the road from Jerusalem to Jericho illustrates humanity’s fall from grace, descending from spiritual Jerusalem to Jericho. Jerusalem is a Holy city/Heaven/, and the presence of God. Jericho city, in a valley, is worldly life/spiritual decline. Robbers are sin, Satan, and evil powers that strip humanity of grace. Wounded and left half-dead, injured is Original Sin. Humanity is spiritually alive but wounded and near death. Priest and Levite symbolize the Law and Old Covenant, unable to save humanity completely. Samaritan is an outcast, a rejected one who shows true mercy and compassion. Oil and wine are the healing substances in Sacramental healing and grace. A beast or donkey carrying the man symbolizes the Church carrying the sinner to healing or restoration by Jesus. The innkeeper entrusted with the wounded man is a pastor through the Holy Spirit until Christ returns. St Ambrose interpreted the point of the two denarii payment to the innkeeper as Christ’s gracious Word. And the return of the Samaritan is the second coming of Christ.

The parable reminds us not just of the call to love our neighbor but of Christ’s mercy toward the fallen human race. It calls the Church to continue the work of the Good Samaritan, healing and nurturing the wounded with spiritual care. The Good Samaritan did not base his actions on written law.  He based his actions on the law within his heart, the law of love.  As a young priest, Saint John Paul II developed a style as a confessor and counselor that challenged people to look within themselves.  They had the truth.  They had to recognize it and live it. We know what is right.  We must act on our conscience. In the parable of Good Samaritan, we are presented with a young man who is looking to serve God.  He knows that we need to love the Lord our God with our whole minds, hearts and souls, and love our neighbor as ourselves, but he wants to cover all bases and asks, “Who is my neighbor?”

Saint JP II wrote: “Love is not fulfilling oneself using another, even in a marital bond.  Love is giving oneself to another, for the good of the other, and receiving the other as a gift.” We must (i) help people even when they have brought their trouble to themselves, as the traveler has done. (ii) Any person who is in need is our neighbor. Our help must be as wide as the love of God. (iii) The help must be practical and not consist merely in feeling sorry. Although the Priest and the Levite felt a pang of pity for the wounded did nothing. True compassion must result in deeds. Now, who is my neighbor traveling from Jerusalem to Jericho, sunrise to sunset; heaven to hell?

 

“The Lord is faithful in all his words and loving in all his deeds. Alleluia” (Divine Office)

నాకు నేను పొరుగువాడినా? ద్వితీ 30:10-14; కొల 1:15-20; లూకా 10:25-37 (15 / C)

 

నాకు నేను  పొరుగువాడినా?

ద్వితీ 30:10-14; కొల 1:15-20; లూకా 10:25-37 (15 / C)

“మనమందరం మన సహజ కోరికల ప్రకారం జీవించాము. సహజంగానే దేవుని కోపాన్ని అనుభవించవలసి వచ్చింది” (Divine Office)

 

యూదయకు ఉత్తరాన ఉన్న కొండ ప్రాంతంలోని సమరయులు మొదటి శతాబ్దపు పాలస్తీనాలో బహిష్కరించబడిన ఒక సమూహం. శతాబ్దాల క్రితం ఆక్రమించిన అస్సీరియన్లతో వివాహ సంబంధాలు పెట్టుకున్నందుకు యూదులు వారిని ఒక మతభ్రష్ట జాతిగా భావించారు. ఇంకా, గెరిజిము పర్వతంపై వారి స్వంత ఆలయాన్ని నిర్మించినందుకు (యోహాను 4:20-22) యూదు మత విశ్వాసాల రూపంగా  వెలియవేయబడిన వారు సమరియ ప్రాంత నివాస యూదులే! అటువంటి వారిని కూడా యేసు తన చెంతకు ఆహ్వానించాడు. మంచి సమరయుని ఉపమానం (లూకా 10:25–37) క్రైస్తవ సంప్రదాయం అంతటా వేదాంతపరమైన ప్రతిబింబంగానూ, ఆధ్యాత్మిక వివరణలను ప్రేరేపించిన సంకేత భాషతో నిండి ఉంది. ఈ ఉపమానం నుండి పాఠం నేర్చుకునే ముందు ఆధ్యాత్మిక వేదాంతపరమైన అర్థాలను గ్రహించుదాం.

దొంగల దారిలో యేరూసలేం నుండి యెరిఖోకు మనిషి ప్రయాణించడం అంటే దేవుని కృప నుండి జారి పడిపోయిన మానవతా జీవితం అనీ, ఆధ్యాత్మిక యెరూసలేం నుండి పాపపు పట్టణమైన యెరిఖోకు దిగజారి పడిపోవడం అని పునీత అగుస్టీను నొక్కిచెప్పాడు. యేరూసలేం అనేది పవిత్ర నగరం/స్వర్గం/దేవుని సాన్నిధ్యం. లోయలో ఉన్న యెరిఖో నగరం ప్రాపంచిక జీవితం/ఆధ్యాత్మిక క్షీణత. దొంగలు అంటే పాపం. సాతాను మరియు మానవాళి కృపను తొలగించే దుష్ట శక్తులు. గాయపడి సగం చనిపోయి పడివుండడం అనేది జన్మ పాపం. మానవతా జీవితం ఆధ్యాత్మికంగా సజీవంగా ఉంటుంది కానీ గాయపడి మరణానికి దగ్గరగా ఉంటుంది. యాజకుడు మరియు లేవీయుడు మానవాళిని పూర్తిగా రక్షించలేని ధర్మశాస్త్రం మరియు పాత నిబంధనను సూచిస్తున్నారు. యేసు ఉపమానములోని సమరీయుడు అనేది నిజమైన దయాకనికరములను చూపించ గలిగే బహిష్కరించబడిన లేదా వెలివేయబడిన ఒక వ్యక్తి. నూనె మరియు ద్రాక్షారసం అనేది దివ్య సంస్కారముల వైద్యం మరియు వైద్యం చేయగలిగే పదార్థాలు. మృగం లేదా గాడిద అనేది యేసు ద్వారా పాపిని స్వస్థపరచడానికి లేదా పునరుద్ధరించడానికి క్రీస్తు సంఘంలోనికి మోసుకెళుతున్న సూచనగా వుంది. సత్రం మరియు దాని నిర్వాహకుడు క్రీస్తు తిరిగి వచ్చే వరకు పరిశుద్ధాత్మ ద్వారా జనావళిని నడిపించడానికి ఎన్నుకోబడిన పరిచారకులు. సత్రం నిర్వాహకుడికి రెండు దినారాలు చెల్లించడం అనే అంశాన్ని క్రీస్తు దయగల వాక్యమనీ మరియు సమరియుడు తిరిగి రావడం అనేది క్రీస్తు రెండవ రాకడపు నిర్ణితమని పునీత ఆంబ్రోసు అర్థం చేసుకున్నాడు.

ఈ ఉపమానం మన పొరుగువారిని ప్రేమించాలనే పిలుపును మాత్రమే కాకుండా, పడిపోయిన మానవ జాతి పట్ల క్రీస్తు దయను కూడా గుర్తు చేస్తుంది. మంచి సమరయుని పనిని కొనసాగించమని, గాయపడిన వారిని ఆధ్యాత్మిక సంరక్షణతో స్వస్థపరచడం మరియు పోషించడం వంటి పరిచర్యలను కొనసాగించమని ఈ ఉపమానం ద్వారా తన సంఘాన్ని యేసు పిలుస్తున్నాడు. మంచి సమరయుని చర్యలు వ్రాతపూర్వక చట్టంపై ఆధారపడలేదు. అతను తన చర్యలను తన హృదయ చట్టం, ప్రేమ చట్టంపై ఆధారితం చేసుకున్నాడు. ఒక యువ గురువుగా, పునీత రెండవ జాన్ పౌలు గారు, ఒక మంచి పాప సంకిర్తనను అందించగలిగే  మరియు సలహాదారుడిగానూ  విశ్వాసులను తమలో తామునుతొంగి  చూసుకోవాలని మరియు దానిని సవాలు చేయగలిగే శైలిని అభివృద్ధి చేసుకోవాలని హెచ్చరించేవాడు. వారిలో సత్యం ఉంది. వారు దానిని గుర్తించి జీవించాలని వారించే వాడు. అలాగునే మనకు కూడా ఏది సరైనదో ఇపుడు తెలుసు. మనం మన మనస్సాక్షిపై కఠిన చర్య తీసుకోవాలి. మంచి సమరయుని ఉపమానంలో, దేవుణ్ణి సేవించాలని కోరుకునే ఒక యువకుడు మనకు కనిపిస్తున్నాడు. మన దేవుడైన ప్రభువును మన పూర్ణ మనస్సులతో, హృదయాలతో మరియు ఆత్మలతో ప్రేమించాలని మరియు మన పొరుగువారిని మనలాగే ప్రేమించాలని అతనికి తెలుసు, కానీ అతను యూదు మత  బోధలన్నింటికీ మిన్నగా జీవిస్తున్నాట్లు యేసు గ్రహించలాని “నా పొరుగువాడు ఎవడు?" అని అడుగుతున్నాడు.

పునీత రెండవ జాన్ పౌలు గారు ఇలా వ్రాశాడు: “వైవాహిక బంధంలోనైనా సరే మరొకరిని ఒక వస్తువువుగా వాడుకొనే  ప్రేమ తనను తాను సంతృప్తిపరచదు. ప్రేమ అంటే మరొకరి మంచి కోసం తనను తాను మరొకరికి ఇచ్చుకోవడం మరియు మరొకరిని బహుమతిగా స్వీకరించడం.” సమరియ ప్రయాణికుడు చేసినట్లుగా, (i) విశ్వాసులు తమ తమ కష్టాలను తమపైకి తెచ్చుకున్నప్పుడు కూడా మనం సహాయం చేయాలి. (ii) అవసరంలో ఉన్న ఏ వ్యక్తి అయినా మన పొరుగువాడే. మన సహాయం దేవుని ప్రేమ వలె విస్తృతంగా ఉండాలి. (iii) సహాయం ఆచరణాత్మకంగా ఉండాలి కానీ కేవలం జాలిపడటంలో మాత్రమే ఉండకూడదు. గాయపడిన వారి పట్ల యాజకుడు మరియు లేవీయుడు జాలిగా భావించినప్పటికీ ఏమీ చేయలేకపోయారు. నిజమైన కరుణ అనేది దయాకనికర పనులకు దారితీయాలి. ఇప్పుడు యేరూసలేం నుండి యెరిఖోకు; సూర్యోదయం నుండి సూర్యాస్తమయం వరకు; స్వర్గం నుండి నరకానికి ప్రయాణించే “నా పొరుగువాడు ఎవరు”?

 

“ప్రభువు తన మాటలన్నిటిలో నమ్మకమైనవాడు. తన పనులన్నిటిలో ప్రేమగలవాడు. అల్లెలూయా” (Divine Office)

“నేను నిన్ను పంపుతున్నాను” యెషయా 66:10-14c; గల 6:14-18; లూకా 10:1-12,17-20 (14/ C)

 

“నేను నిన్ను పంపుతున్నాను”

యెషయా 66:10-14c; గల 6:14-18; లూకా 10:1-12,17-20 (14/ C)

“పశ్చాత్తాపము అనే ఔషధముతో నన్ను స్వస్థపరచుము” (Divine Office)

ఈ రోజు, మన శ్రీ సభ ప్రభు సువార్తను ప్రకటించడానికి ప్రతి ఒక్కరినీ ఎలా పిలిచాడో ధ్యానించమని మనలను ఆహ్వానిస్తుంది. యేసు తన పన్నెండు మంది అపొస్తలులతో పాటు, మరో డెబ్బై రెండు మంది శిష్యులను ఒక నిర్దిష్ట పరిచర్య కోసం ఎంచుకున్నాడు. ప్రభు తన అపొస్తలులతో పాటు డెబ్బై రెండు మందిని ఒకే ఒక్క ప్రేశిత పరిచర్య కొరకు నియమించాడు.

రెండవ వాటికను మహాసభలో "అపోస్తోలికాం ఆక్తువోసితాతెం”  (అపోస్తోలిక పరిచర్యలు) అనే ఆదేశంలో, జ్ఞానస్నాన దివ్య సంస్కారము ద్వారా ప్రతి క్రైస్తవ విశ్వాసి తన లక్ష్యాన్ని నెరవేర్చడానికి క్రీస్తు ద్వారా పిలుపు నందుకున్నారని మనకు గుర్తు చేస్తుంది ఈ ఆదేశం.  మన “ప్రభువుకు చెందిన సమస్త జనావళి పవిత్రాత్మ ప్రేరణతో సంతోషంగా, ప్రశంసనీయంగా త్వరిత సమాధానం చెప్పమని హృదయపూర్వకంగా వేడుకుంటుంది తిరుసభ. యువకులు ఈ పిలుపు తమకు మరింతగా నిర్దేశించబడిందని అర్థం చేసుకోవాలి. అలాగునే దానికి ఆసక్తిగా మరియు ఉదారంగా స్పందించాలి. ఈ పవిత్ర సినడ్ పిలుపు ద్వారా, జ్ఞానస్నానం  పొందిన వారందరూ ప్రతిరోజూ ప్రభువు దగ్గరికి రావాలని ఆహ్వానిస్తుంది. అలాగునే ప్రభువు తన ఆహ్వానాన్ని పునరుద్ధరించు కుంటున్నాడు (ఫిలి 2:5). తన రక్షణ పరిచర్యతో మనలను మనం అనుబంధించుకోవడానికి ఆయన మనలను అన్ని  లోక మూలాలకు పంపుతాడు (లూకా 10:1). తిరుసభ ఏకైక అపోస్టోలేట్ నందు కలిగిన వివిధ రూపాలు మరియు పద్ధతులలో మనం సహవాస పరిచారకులమవుతాము. ఇది మన కాలపు కొత్త అవసరాలకు నిరంతరం అనుగుణంగా ఉండడాన్ని ఆశిస్తుంది. ప్రభువు పరిచర్యలో ఎల్లప్పుడూ ఉత్పాదకంగా ఉన్నప్పుడు  ఆయనలో మన శ్రమ వ్యర్థం కాదు” (1 కొరింథి 15:58).

క్రీస్తు తన శిష్యులమైన మనలో అపోస్తలుల ధైర్యాన్ని నింపాలని కోరుకుంటున్నాడు. అందుకే ఆయన, “నేను నిన్ను పంపుతున్నాను” అని అన్నాడు. యేసు  ఇచ్చిన ఈ ఆజ్ఞపై పునీత  జాన్ క్రిసోస్టం వ్యాఖ్యానించాడు. ఆయన ఇలా వ్రాశాడు, “ఇది మిమ్మల్ని ఉత్సాహపరుస్తుంది. ఇది మీకు ఆత్మవిశ్వాసాన్ని ఇస్తుంది. మీపై దాడి చేసేవారికి భయపడనివ్వదు.” అపొస్తలులైనా లేదా మనలాంటి శిష్యులైనా సరే మన ధైర్యం అనేది  దేవుడే ఎన్నుకొని, తన చేత పంపబడ్డారనే నిశ్చయత నుండి వచ్చింది. సన్హెడ్రినులో నజరేయుడైన యేసుక్రీస్తు పేరిట పేతురు దృఢంగా ఖచ్చితత్త్వంతో ఉత్తాన క్రీస్తుకు “మరి ఎవనివలనను రక్షణ కలుగదు. ఈ నామముననే మనము రక్షణ పొందవలెను గాని, ఆకాశము క్రింద మనుష్యులలో ఇయ్యబడిన మరి ఏ నామమున రక్షణ పొందలేము (అపొ 4:12) అని సాక్ష్యమిచ్చాడు.

చెడుపై సమస్త అధికారం ఉందని యేసు మనకు హామీ ఇస్తున్నాడు. అందులో సాతాను మరియు మనకు వ్యతిరేకంగా కుట్ర పన్నే దుష్టశక్తులపై కూడా అధికారం ఉంది. చీకటి చెడు పనులను అధిగమించడానికి మనకు ఆధ్యాత్మిక అధికారం మరియు శక్తి ఇవ్వబడింది (1 యోహా 2:13-14). ఆత్మదేవుడు మనలో పనిచేస్తూ ఇతరులకు ధైర్యంగా మరియు స్పష్టంగా తన శుభవార్తను ప్రకటించడానికి సహాయంగా వుంటాడు.

“మా దుఃఖాన్నిమరచిపోయి, మా పాపాలు క్షమించబడ్డాయని గ్రహించడానికి సహాయం చేయండి” (Divine Office)

 

 

 

 

 

 

 

“I am sending you” Is 66:10-14c; Gal 6:14-18; Lk 10:1-12,17-20 (14/ C)

 

“I am sending you”

Is 66:10-14c; Gal 6:14-18; Lk 10:1-12,17-20 (14/ C)

“Heal me with the medicine of repentance” (Divine Office)

 

Today, the Mother Church reflects how the Lord called everyone to proclaim his good news. Apart from his twelve apostles, he chose seventy-two disciples for a concrete mission. He commissioned his apostles as well as the seventy-two with the same mission.

The Second Ecumenical Vatican Council gave a decree on “Apostolicam actuositatem” (Decree on the Apostolate of the Laity). It means Apostolic activity. It reminds us that through the sacrament of Baptism, every Christian is called by Christ to carry out his mission. The Church, in the name of our Lord, “earnestly entreats all the laity in the Lord to answer gladly, nobly, and promptly in the impulse of the Holy Spirit. Young people should understand that this call is directed to them and should respond to it eagerly and generously. Through this holy synod, the Lord renews his invitation to all the Baptized to come closer to him every day (Ph. 2:5) to associate themselves with his saving mission. He sends us into every place (Lk 10:1). We become co-workers in the various forms and modes of the one apostolate of the Church, which must be constantly adapted to the new needs of our times. Ever productive should be in the work of the Lord, that our labor in him will not be in vain (1 Cor. 15:58)” (n. 33).

What does Jesus mean when he says his disciples must be “lambs amid wolves”? The prophet Isaiah foretold a time when wolves and lambs will dwell in peace (Is 11:6; 65:25). This certainly refers to the second coming of Jesus when all will be united under his Lordship after he has put down all of his enemies and established the full reign of God over all the heavens and the earth. In the meantime, we, the disciples, must expect opposition and persecution from those who would oppose the Gospel. Jesus came to set us free from the power of sin, Satan, and death by laying down his life for us as our sacrificial lamb (Jn 1:29), to atone for our sins and the sins of the world. We, in turn, must be willing to offer our lives with gratitude and humble service for our Savior, to sow his word of peace and mercy.

Christ wants to instill the apostolic boldness in us, his disciples. That is why he said, “I am sending you”. St. John Chrysostom commented on this commission of Jesus. He wrote, “This should suffice to cheer you up; this would suffice to give you confidence and not be afraid of those who attack you.” The boldness of the Apostles and disciples came from the certainty that they had been chosen and sent out by God himself. They acted the same as Peter firmly explained at the Sanhedrin, in the name of Jesus Christ the Nazarene, “nor is there any other name under heaven given to the human race by which we are to be saved” (Acts 4:12).

Jesus assures us disciples that he has all power over evil, including the power over Satan and the evil spirits who conspire against us. We have been given spiritual authority and power to overcome the works of darkness and evil (1 Jn 2:13-14), and his Spirit works in us to proclaim his good news boldly and plainly to others.

“Help us to see that our bitterness is forgotten and our sins are forgiven” (Divine Office)