నా అపవాదిని గద్దించువాడవు నీవే నిర్గమ 17:8-13; తిమోతి 3:14-4:2; లూకా 18:1-8 (29/C)

 

 

నా అపవాదిని గద్దించువాడవు నీవే

నిర్గమ 17:8-13; తిమోతి 3:14-4:2; లూకా 18:1-8 (29/C)

“నా ప్రాణము నీకై దాహము గొని యున్నది, నా దేహము నీకొరకు ఆరాటపడుచున్నది” (కీర్త 62)

 

నేటి ప్రార్ధనా విధానం – ప్రార్థనలో చలించని పట్టుదలను పరిగణించమని మనల్ని ఆహ్వానిస్తుంది. సువార్తలో, "ఎల్లప్పుడూ అలసిపోకుండా ప్రార్థించవలసిన" ​​అవసరాన్ని యేసు మనకు గుర్తు చేస్తున్నాడు (లూకా 18:1). పాత నిబంధన కాలంలోని పేద విధవరాండ్రకు చాలా మంది విరోధులు వుండేవారు. వారు తమ బలహీనమైన నిస్సహాయ స్థితిని అనాగరికంగా ఉపయోగించుకుని వారి హక్కులపై దాడి చేసి, వారికి ఉన్న కొద్దిపాటిని కాచేసేవారు (యిర్మీ 21:3; యెష 1:17). లూకా నేడు ప్రస్తావించే  విధవరాలు ఒక అపరిచితురాలు మరియు తాను ఒంటరిగా అన్యాయమైన న్యాయమూర్తి వద్దకు వచ్చింది. ఆమెకు తన పక్షాన నిలబడటానికి ఏ స్నేహితులు లేదా ఏ న్యాయవాది లేరు. న్యాయమూర్తి స్పష్టంగా యూదు న్యాయమూర్తి మాత్రము కాదు. అతను హేరోదు లేదా రోమన్లు ​​నియమించిన జీతం పొందే న్యాయమూర్తులలో ఒకడు. అలాంటి న్యాయమూర్తులు అపఖ్యాతి పాలయ్యారు. ఒక బాధితుడు పలుకుబడి ప్రభావం లేదా డబ్బు ఉంటే తప్ప, తీర్పు వచ్చేది కాదు. లంచం ఇస్తేనే తప్ప తమ కేసు పరిష్కరించబడుతుందనే ఆశ వారికి ఉండేది కాదు. ఇటువంటి న్యాయమూర్తులను(DayyanehGezeroth) దోపిడీ న్యాయమూర్తులుగా పిలిచేవారు.

 

ఇటువంటి నేపద్యంలో దేవుడు ప్రార్థనలు వింటాడనీ వాటికి సమాధానం ఇస్తాడనీ నమ్మకంగా, దేవునితోనే సంబంధం కలిగి, పట్టుదలగల విధవరాలిలా ఉండాలని యేసు కోరుకుంటున్నాడు. యేసు  తన క్రియలతోనూ, తన సజీవ వాక్కుతో బోధిస్తున్నాడు. హృదయం నుండి మాట్లాడటం అంటే  హృదయంతో మాట్లాడడం. దేవుడు మానవ హృదయాన్ని చదువు తున్నాడు (కీర్త 44:21).  ప్రార్ధనలో నేను ఉపయోగించే పదాలకన్నా నన్ను బాగా తెలుసుకొని నాతో మాట్లాడే వాడు నా దేవుడు (2 దినవృత్త 18:13). తదుపరి నిమిషం, గంట, వారం, నెల లేదా సంవత్సరంలో మనకు ఏమి జరుగుతుందో మనకు తెలియదు. దేవుడు మాత్రమే మన సమయాన్ని పూర్తిగా చూడగలడు. కాబట్టి   దీర్ఘకాలంలో మనకు ఏది మంచిదో అతనికి మాత్రమే తెలుసు (యిర్మీ 29:11). అందుకే మనం ప్రార్థనలో ఎప్పుడూ నిరుత్సాహపడకూడదని యేసు చెప్తున్నాడు.

 

అహరోను, హోరుల సహాయంతో, మోషే కొండపై చేస్తున్న ప్రార్థనలో పట్టుదల కలిగి ఉన్నాడు.  అందుకే ఇశ్రాయేలు ప్రజలపై దాడి చేస్తున్న సైన్యాలను యెహోషువ ఓడించగలిగాడు. అమలేకీయులను ఓడించినది నిజంగా దేవుడే! యెహోషువ కాదు. మన శత్రువులను ఓడించేది నిజంగా దేవుడే! మనం కాదు కదా (నిర్గమ 14:14)! ప్రతీకారం మనది కాదు, ఆయనదే (ద్వితీ 32:35). మనం నమ్మకంగా ప్రార్థిస్తూ మంచి పోరాటం చేయడమే మన వంతు కృషిని మనం చేయాలి. ప్రార్ధనలో మనం బల హినులమైనపుడు మన క్రైస్తవ సమాజం తన ప్రార్థనలో మన చేతులను పైకెత్తి ప్రార్ధిస్తూ సహాయం చేస్తోంది. మన దేవుని ప్రేమ మరియు శ్రద్ధ మనతో ఉంటే, మనకు వ్యతిరేకంగా ఎవరు ఉండగలరు? (రోమా 8:31). నేటి మన సువార్త విధవరాలు మన సమాజంలోని పేదలు మరియు రక్షణ లేని వారందరికీ చిహ్నంగా వుంది. పట్టుదల అనే ఆయుధం ద్వారా తప్ప న్యాయమూర్తి నుండి తన న్యాయం పొందలేనన్న ఆశ తనలో లేదని ఆమెకు తెలుసు. ఇది సుస్పష్టం.

 

ఈ ఉపమానం రొట్టె కొరకు అర్ధరాత్రి స్నేహితుడి తలుపు తట్టిన ఉపమానం లాంటిది (లూకా 11 :5-13). ఇది అలాంటి వ్యక్తులతో భగవంతునుని విభేదిస్తుంది. అందుకే, “విసిగి పోయిన న్యాయమూర్తి చివరికి ఒక విధవరాలికి న్యాయం చేయడంలో నిర్ణయం తీసుకొనగలిగితే, ప్రేమగల తండ్రి అయిన దేవుడు తన పిల్లలకు అవసరమైన దానిని ఎంత ఎక్కువగా ఇవ్వ గలడు?” అని యేసు అంటున్నాడు. మన ప్రార్ధనకు యేసు ప్రార్థన ఒక నమూనా. ఆయన పేతురుతో ఇలా అన్నాడు: “నీ విశ్వాసం విఫలం కాకూడదని నేను ప్రార్థించాను” (లూకా 22:32). శిలువ వేయబడినప్పుడు,  ‘తండ్రీ, వారిని క్షమించు, వారు ఏమి చేస్తున్నారో వారికి తెలియదు” (లూకా 23:34) అని  ప్రార్ధంచాడు. మరియు ఆయన తన చివరి శ్వాసను విడిచి నప్పుడు, “తండ్రీ, నీ చేతుల్లో నా ఆత్మను అప్పగించుకుంటున్నాను” (లూకా 23:46) అని ప్రార్ధంచాడు.

 

విశ్వాసం అనేది దేవుడు మనకు ఇచ్చే బహుమతి. పునీత అగుస్టీను ప్రార్థించినట్లుగా, దేవుడు మొదట మనల్నితన  దయగల ప్రేమతో తన వైపుకు ఆకర్షించకపోతే మనం తనలోనికి ఆశతో నమ్మి రాలేము. మొదట ఆయన మనలను తన కృప కొరకు పిలువకపోతే మనం ఆయన దగ్గరకు రాలేము. తాను మనలను మొదట కనుగోనకపోతే మనం అయనను ఎన్నటికీ కనుగోనలేము. జీవితాంతం వరకు విశ్వాసంలో ఎదగాలని మరియు పట్టుదలతో ఉండాలనుకుంటే, మనం దేవుని వాక్యంతో మన విశ్వాసాన్ని పోషించుకోవాలి. దానిని పెంపొందించమని ప్రభువును అడగాలి (లూకా 17:5). పరీక్షలు మరియు ఎదురుదెబ్బలు మనల్ని నిరాశపరిచినప్పుడు, మనం మన ఆశ మరియు విశ్వాసాన్ని ఎక్కడ ఉంచుదాము? దేవుడు మన కోసం తన దయగల సంరక్షణ మరియు ఏర్పాటును కలిగి యున్నాడు. అందుకు నిరీక్షణతో దృఢమైన ఆశతో ప్రార్థిoచ లేమా?

 

 

"నేను నా జీవితాంతం ప్రభువు ఇంట్లో నివసించడానికి కోరుకుంటున్నాను..."(కీర్త 27:4)

Avenge me of my Adversary Ex 17:8-13; Tim 3:14-4:2; Lk 18:1-8 (29/C)

Avenge me of my Adversary

 

Ex 17:8-13; Tim 3:14-4:2; Lk 18:1-8 (29/C)

 

“My soul thirsts for you, my body longs for you” (Ps 62).

 

Today’s liturgy invites us to consider perseverance in prayer. In the Gospel, Jesus reminds us about the necessity “to pray always without becoming weary” (Lk 18:1). The poor widows in the times of OT had many adversaries, who barbarously took advantage of their weak and helpless state to invade their rights, and defraud them of what little they have (Jer. 21:3; Is 1:17). The widow presented by Luke was a stranger and alone by herself came to an unjust judge. She had neither friends nor an attorney to advocate her cause. The judge was clearly not a Jewish judge. He was one of the paid magistrates appointed either by Herod or by the Romans. Such judges were notorious. Unless a plaintiff had influence and money to bribe his/her way to a verdict, they had no hope of ever getting their case settled. These judges were known as Dayyaneh Gezeroth (robber judges).

 

Jesus wants us to be like the persistent widow, staying in a relationship with God, confident that God hears and answers prayers. He teaches with his deeds and with his words. To speak from the heart is also to the heart (Ps 44:21). God can read the human heart and knows me better than any words I might use. We do not know what will happen to us in the next minute, hour, week, month, or year. Only God sees time whole, and, therefore, only God knows what is good for us in the long run (Jer 29:11). That is why Jesus said we must never be discouraged in prayer.

 

With the help of Aaron and Hur, Moses persevered in prayer, and Joshua defeated the forces attacking the people of Israel. It was really God who defeated the Amalekites. It was not Joshua. It is really God who will defeat our enemies, not us (Ex 14:14).  Vengeance is his, not ours (Dt 32:35). We need to keep praying in trust and doing our part to put up a good fight. Our Christian Community helps us hold up our hands in prayer. If the love and concern of our God are with us, who can be against us? (Rom 8:31). The widow is the symbol of all our poor and defenseless. It was obvious that she, without recourse of any kind, had no hope of ever extracting justice from such a judge except through the weapon of persistence.

 

This parable is like the parable of the Friend at Midnight (Lk 11: 5-13). It contrasts God with such persons. Jesus says, “If, in the end, an unjust judge can be wearied into giving a widow justice, how much more will God, who is a loving Father, give his children what they need?” Jesus is a model of prayer. He said to Peter: “I have prayed that your own faith may not fail” (Lk 22:32). At the crucifixion, he said, ‘Father, forgive them, they know not what they do” (Lk 23:34), and when he breathed his last, “Father, into your hands I commend my spirit” (Lk 23:46).

 

Faith is a gift that God gives us. We could not believe in God in hope if God did not first draw us to himself with merciful love, as St Augustine prayed. If we want to grow and persevere in faith until the end of our days, then we must nourish our faith with the word of God and ask the Lord to increase it (Lk 17:5). When trials and setbacks disappoint us, where do we place our hope and confidence? Do we pray with expectant faith and confident hope in God’s merciful care and provision for us?

 

 

“I seek to dwell in the Lord’s house all the days of my life…” (Ps 27:4)

 

 

 

 

 

 

Lord! Help my Unbelief 2 Kig 5:14-17; 2 Tim 2:8-13; Lk 17:11-19 (28/C)

 

Lord!  Help my Unbelief

 

2 Kig 5:14-17; 2 Tim 2:8-13; Lk 17:11-19 (28/C)

“Who shall climb the mountain of the Lord? Who shall stand in his holy place?”

 

The central theme of today’s readings is gratitude. God expects gratitude from us for the many blessings we receive from him. So often, once one gets what they want, they never come back. Today’s stories of lepers in the Old Testament and the leper in the Gospel remind us that faith and healing are closely intertwined. It demonstrates an unconditional love of God for all people. In the world of Jesus, leprosy meant more than physical suffering. It meant exclusion — being cut off from worship, from community, and even from hope. The book of Leviticus tells us that lepers must live outside the camp and cry, “Unclean!” (Lev 13:45). Only a priest could declare a leper clean again. The 10 lepers in the Gospel stood at a distance and cried out: “Jesus, Master, pity us!” It is a cry from the margins, a plea that pierces the heart of God. And Jesus, full of compassion, tells them: “Go, show yourselves to the priests.” On their way, they are cleansed. But the story takes a surprising turn — only one of them, realizing he has been healed, returns. He falls at the feet of Jesus, praising God with a loud voice and thanking him. And Luke adds the remarkable detail: “He was a Samaritan.”

 

Why does the evangelist Luke tell us that the one who returned was a Samaritan? Because Samaritan was not expected to understand the ways of God. The Jews and Samaritans despised each other. Yet, in this story, the foreigner becomes the model of true faith. The Samaritan recognizes the grace he has received, and his gratitude becomes worship. Jesus said to them, “Your faith has saved you.” All ten were healed in body, but only one was healed in soul. The others received a gift, but Samaritan entered into a relationship. Gratitude is not just good manners — it is the response of a heart that truly believes, as St. Augustine said, “Nine rejoiced in their bodies, but only one rejoiced in the Lord.” We are called to rejoice only in the Lord (Ph 4:4).

 

The Fathers of the Church note three parallels between the Samaritan leper story and the story of Naaman, the Gentile who was healed of leprosy (2 kg 5:14-17). First, both Naaman and the Samaritan leper were foreigners who sought healing from a Divine Jew, Jesus. Second, both were ordered to perform a small, seemingly irrelevant action. Elisha told Naaman to bathe in the Jordan River seven times. Jesus told the ten lepers to show themselves to the priest, who could certify a healing. In both stories, healing took place only after they left the presence of the Divine Jew to obey. Third, both Naaman and the Samaritan returned, praising God, to the one who had commanded them to go.

 

How often do we, like the nine, receive God’s blessings and move on? We pray for help, and when help comes, we forget the giver. Yet true faith always leads back to thanksgiving. The very word “Eucharistia” means “thanksgiving” — it is our return to Jesus to fall at his feet and say, “Thank you, Lord.” Each Sunday, we are that healed Samaritan, coming to praise God for his mercy. The Gospel also reminds us that God’s grace knows no boundaries. His mercy extends to the outsider, the forgotten, the rejected. Jesus does not avoid the lepers or the Samaritans. He walks right into their world. The Church, following her Lord, is called to do the same — to reach out, to welcome, to heal, to include. As we continue our journey to heavenly Jerusalem with Christ in this Eucharist, may we recognize the countless ways he heals and restores us. May our hearts, like those of the grateful and healed lepers, overflow with gratitude every day. Our faith saves us.

 

“Let everything that breathes give praise to the Lord! Alleluia”.

 

 

 

ప్రభువా! నా అల్ప విశ్వాసాన్ని మెరుగుపరచు: 2 రాజులు 5:14-17; 2 తిమోతి 2:8-13; లూకా 17:11-19 (28/C)

 

ప్రభువా! నా అల్ప విశ్వాసాన్ని మెరుగుపరచు

2 రాజులు 5:14-17; 2 తిమోతి 2:8-13; లూకా 17:11-19 (28/C)

“ప్రభువు పర్వతాన్ని ఎవరు ఎక్కగలరు? ఆయన పరిశుద్ధ స్థలంలో ఎవరు నిలబడగలరు ?”

 

నేటి పఠనాల ముఖ్య ఇతివృత్తం కృతజ్ఞత. దేవుని నుండి మనం పొందే అనేక ఆశీర్వాదాలకు ఆయన మన నుండి కృతజ్ఞతను ఆశిస్తున్నాడు. చాలా తరచుగా, ఒకరు కోరుకున్నదానిని పొందిన వెంటనే, వారు ఎప్పటికీ తిరిగి రారు. నేటి పాత నిబంధనలోని కుష్ఠురోగి మరియు సువార్తలోని కుష్ఠురోగి  కథలు విశ్వాసం మరియు స్వస్థత ఒకదానితో ఒకటి ముడిపడి ఉన్నాయని మనకు గుర్తు చేస్తున్నాయి. ఇది ప్రజలందరి పట్ల మరియు దేవుని పట్ల బేషరతు ప్రేమను ప్రదర్శిస్తుంది. యేసు నాటి ప్రపంచంలో, కుష్టు వ్యాధి అనేది శారీరక బాధ కంటే బహు తీవ్రమైనది. దీని అర్థం బహిష్కరణ. దేవాలయ ఆరాధన నుండి, సమాజం నుండి మరియు జీవితాశల నుండి సహితం వెలివేయ బడింది. కుష్టురోగులు సమాజం నుండి వెలివేయ బడి తమ తమ శిబిరాలలో నివసిస్తూ, "అపవిత్రులు!" అని కేకలు వేయాలని లేవీయకాండ గ్రంథం మనకు చెబుతుంది (లేవీ 13:45). ఒక దేవాలయ అర్చకుడు మాత్రమే కుష్టురోగిని మళ్ళీ పవిత్రంగా నయం చేయలేకపోయినా తన స్వస్థతను ప్రకటించగలడు. సువార్తలోని 10 మంది కుష్ఠురోగులు దూరంగా నిలబడి: “యేసు, ప్రభువా, మాపై జాలి చూపండి!” అని అరిచారు. అది రహదారి అంచుల నుండి వచ్చిన కేక. దేవుని హృదయాన్ని తాకిన విజ్ఞప్తి. కరుణతో నిండిన యేసు వారితో, “వెళ్లి, యాజకులకు మిమ్మల్ని మీరు చూపించుకోండి.” అని అభయమిచ్చాడు. ఆయన మాటలోనే స్వస్థత వున్నది. కాబట్టి వారి వారి మార్గంలోనే వారు శుద్ధి పొందారు. కానీ కథ ఆశ్చర్యకరమైన మలుపు తీసుకుంటుంది.  వారిలో ఒకరు మాత్రమే తాను స్వస్థత పొందానని గ్రహించి తిరిగి వస్తాడు. అతను యేసు పాదాలపై పడి, బిగ్గరగా దేవుణ్ణి స్తుతిస్తూ, ఆయనకు కృతజ్ఞతలు తెలుపుతాడు. మరియు లూకా “అతను ఒక సమరయుడు” అని ఒక అద్భుతమైన వివరాన్ని జోడిస్తున్నాడు కదా!

 

తిరిగి వచ్చిన వ్యక్తి సమరయుడని సువార్తికుడు లూకా మనకు ఎందుకు చెబుతున్నాడు? ఎందుకంటే సైన్యములకు అధిపతి యెహోవా మార్గాలను సమరయులు అర్థం చేసుకోవాలని ఆశించబడలేదు. యూదులు మరియు సమరయులు ఒకరినొకరు తృణీకరించుకున్నారు. అయినప్పటికీ, ఈ అద్భుత కథలో, పరదేశీయుడు నిజమైన విశ్వాసానికి నమూనా అవుతున్నాడు. సమరయుడు తాను పొందుకున్న కృపను గుర్తిoచాడు మరియు అతని కృతజ్ఞత సత్య ఆరాధనగా మారి మారింది. యేసు వారితో, "మీ విశ్వాసం మిమ్మల్ని రక్షించింది" అని అన్నాడు. పది మంది శరీరంలో స్వస్థత పొందారు, కానీ ఒకరు మాత్రమే ఆత్మలో స్వస్థత పొందుకున్నాడు. ఇతరులు బహుమతిని పొందారు. కానీ సమరయుడు ఒక పవిత్ర సంబంధంలోకి ప్రవేశించాడు. పునీత అగుస్టీను  “కృతజ్ఞత కేవలం మంచి మర్యాద కాదు - ఇది నిజంగా నమ్మే హృదయపు ప్రతిస్పందన” అని చెప్పినట్లుగా తొమ్మిది మంది తమ శరీర సుఖాలలో సంతోషించారు. కానీ ఒకరు మాత్రమే ప్రభువులో సంతోషించాడు. మనం ప్రభువునందు మాత్రమే ఆనందించాలి (ఫిలి 4:4).

 

సమరయ కుష్ఠురోగి కథకు మరియు కుష్ట వ్యాధి నుండి స్వస్థత పొందిన అన్యుడైన నయమాను కథకు (2 రాజులు 5:14-17) మధ్య మూడు సమాంతరాలను తిరుసభ పితృపాదులు గమనిస్తారు. మొదటిగా, నయమాను మరియు సమరయ కుష్టురోగి ఇద్దరూ పరిశుద్ధ యూదుడు అయిన యేసు నుండి స్వస్థత కోరిన విదేశీయులు. రెండవదిగా, ఇద్దరునూ ఒక చిన్న, అసంబద్ధమైన చర్యను చేయమని ఆదేశించబడ్డారు. ఎలీషా నయమానుతో జోర్దాను నదిలో ఏడుసార్లు స్నానం చేయమని చెప్పాడు. స్వస్థత ధృవీకరణ కొరకు యేసు పది మంది కుష్టురోగులను దేవాలయ అర్చకునికి తమను తాము చూపించుకోవాలని చెప్పాడు. రెండు కథలలో, వారు పరిశుద్ధ యూదుని సమక్షంలో నుండి విధేయత చూపిన తర్వాత మాత్రమే స్వస్థత జరిగింది. మూడవదిగా, నయమాను మరియు సమరయుడు ఇద్దరూ దేవుణ్ణి స్తుతిస్తూ, వారిని “వెళ్ళుము” అని ఆజ్ఞాపించిన పరిశుద్ధుని వద్దకు కృతజ్ఞతతో తిరిగి వచ్చారు.

 

ఎంత తరచుగా ఆ తొమ్మిది వలే మనం దేవుని ఆశీర్వాదాలను పొందుకొని ఆయనవైపు వెనుతిరుగకుండా ముందుకు వెళ్ళిపోతూ వుంటాము? మనం సహాయం కోసం ప్రార్థిస్తాము. సహాయం అందినప్పుడు, దాతను మరచిపోతాము. అయినప్పటికీ నిజమైన విశ్వాసం ఎల్లప్పుడూ కృతజ్ఞతకు దారితీస్తుంది. “యూకారిస్టియా” అంటే “కృతజ్ఞత” అని అర్థం. ఇది యేసు పాదాలపై పడి “ధన్యవాదాలు, ప్రభువా” అని చెప్పడం అనేది మనవంతు ఆయన  వద్దకు తిరిగి రావడం. ప్రతి ఆదివారం, మనం స్వస్థత పొందుకున్న సమరయులం. దేవుని దయాకనికరాన్ని స్తుతించడానికి వస్తున్నాము. దేవుని కృపకు హద్దులు లేవని నేటి సువార్త మనకు గుర్తు చేస్తుంది. ఆయన దయ గెంటివేయ బడినవారికి, మరుగున పడిపోయినవారికి, తిరస్కరించబడినవారికి విస్తరిస్తుంది. యేసు శారీరకమానసిక కుష్టురోగులను వదిలివేయాడు. ఆయన వారివారి అస్వస్థత లోకంలోకి నేరుగా నడుస్తాడు. తన ప్రభువును అనుసరిస్తున్న తిరుసభ, అదే మాతృకలో నడవడానికి, స్వాగతించడానికి, స్వస్థపరచడానికి, తనలో చేరుకోవడానికి పిలుపునందుకుంది. ఈ దివ్య బలి పూజ ద్వారా క్రీస్తుతో కలసి పరలోక జెరూసలేంకు మన ప్రయాణాన్ని కొనసాగిస్తున్నప్పుడు, ఆయన మనల్ని స్వస్థపరిచే మరియు పునరుద్ధరించే లెక్కలేనన్ని మార్గాలను మనం గుర్తించగలము. కృతజ్ఞతతో మరియు స్వస్థత పొందిన కుష్టురోగుల హృదయాల మాదిరిగానే మన హృదయాలు ప్రతిరోజూ కృతజ్ఞతతో పొంగిపోవాలి. మన విశ్వాసం మనల్ని రక్షిస్తుంది!!

 

"ఊపిరి పీల్చే ప్రతిదీ ప్రభువును స్తుతించనివ్వండి! అల్లెలుయ".

 

 

 

 

  

 

 

దేవుని రాజ్యంలో ఆవగింజంత శక్తి హబక్కూకు 1:2-3; 2:2-4; 2 తిమోతి 1:6-8,13-14; లూకా 17:5-10 (27 /C)

 

దేవుని రాజ్యంలో ఆవగింజంత  శక్తి

హబక్కూకు 1:2-3; 2:2-4; 2 తిమోతి 1:6-8,13-14; లూకా 17:5-10 (27 /C)

ప్రభువు తన మాటలన్నిటిలో నమ్మకమైనవాడు మరియు తన క్రియలన్నిటిలో ప్రేమగలవాడు. అల్లెలూయా.

 

ఈరోజు మొదటి పఠనం ప్రవక్త హబక్కూకు గ్రంథం నుండి చదువుకున్నాము. హబక్కూకు ప్రభువుకు దాదాపు 650 సంవత్సరాల ముందు జీవించాడు. అది ఒక భయంకర హింస కాలం. బాబిలోనియన్లు అస్సీరియన్లను జయించారు మరియు యూదా రాజ్యంతో సహా మిగిలిన ప్రపంచాన్ని బెదిరించి దాడి చేశారు. యూదులు నిరంతరం ఒకరిపై ఒకరు దాడి చేసుకుంటూనే ఉన్నారు. ద్వేషం మరియు హింసను జీవితంలో ఒక భాగంగా చూశారు. దానిని అంగీకరించారు కూడా. హబక్కూకు సమాజం మన నేటి సమాజం కంటే పెద్ద భిన్నంగా లేదు. ఇక్కడ హింస మరియు శక్తి అనేవి శ్లాఘింపబడి బలహీనులను అణగ ద్రోక్కాయి. అందుకే అతని సమాజం, “ఓ ప్రభూ, ఎంతకాలం? నేను సహాయం కోసం అంగలారుస్తున్నాను, కానీ నువ్వు వినవు! నేను నీకు మొరపెట్టుకుoటున్నాను. “హింస!” కానీ నీవు జోక్యం చేసుకోవు..." అని ప్రార్దించారు.

నేటి సువార్త పఠనం అపొస్తలుల విన్నపం - “ప్రభువా, మా విశ్వాసాన్ని పెంచుము!” మరియు ఆవగింజ గురించి యేసు ఇచ్చిన అద్భుతమైన సమాధానంతో ప్రారంభమవుతుంది. ఈ విన్నపం మన అంతర్గత జీవితాన్ని మాత్రమే కాకుండా, న్యాయం, సంఘీభావం మరియు ప్రేమ ద్వారా సమాజంలో మనం ఎలా విశ్వాసాన్ని జీవిస్తున్నామో కూడా మాట్లాడుతుంది. విశ్వాసం అనేది పరిమాణంలో కాదు, జీవన శక్తి శైలిలో కొలవబడుతుంది. ఆవగింజ లాంటి కొంచెం విశ్వాసం, నిజాయితీగా జీవిస్తే జీవితాలను మార్చగలదు. ఆధ్యాత్మికంగా, మనం ప్రతిరోజూ అపొస్తలుల వలె “మా విశ్వాసాన్ని పెంచుము!” అని ప్రార్థించమని ఆహ్వానించబడ్డాము. అది మనకోసం అద్భుతాలు చేయడానికి కాదు. కానీ క్షమించడంలో, ప్రేమించడంలో మరియు పట్టుదల కలిగిన ఆశలో ఉండటంలో నమ్మకంగా ఉండటానికి మాత్రమె. విశ్వాసం అనేది దేవుని బహుమతి మరియు మన ప్రతిస్పందన కలబోసుకొనిన రెండు ప్రతిమలు. ప్రతి వ్యక్తిని దేవుని స్వరూపంలో సృష్టింపబడినట్లు చూడమని విశ్వాసం మనల్ని పిలుస్తుంది. మన సేవ కేవలం విధి కాదు, ఇతరులలో క్రీస్తును గుర్తించడం (మత్త 25:40). విశ్వాసం పర్వతాలను కదిలించగలిగినట్లే, ఇతరుల బాధలలో వారి సహవాసంలోకి మనల్ని కదిలించాలి (CCC 2448). అదే ప్రవక్త ఆమోసుని ప్రవచనం (ఆమో 7).

"ఆవాలు గింజ" ఉపమానం కూడా విశ్వాసం సేంద్రీయమైనదని, సృష్టిలాగే - నాటబడినది, పోషించబడినది మరియు పెరుగుతున్నది అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. మనకు అప్పగింపబడిన జీవాధారిత భూమిని జాగ్రత్తగా పరిరక్షించువడానికి మన విశ్వాసం మనలను నిర్బంధింస్తుంది. ఫ్రాన్సిసు పోపు గారు  తన "లౌదాతో మీ సిన్యోరే" (“స్తుతింతును నిన్నే నా దేవా”) అనే తన ఉద్భోదనలో దేవుని సృష్టిని మనమే పరిరక్షించు కోవాలని ప్రపంచానికి పిలుపు నిచ్చాడు. సేవకుడి ఉపమానం “విశ్వ జనుల కాంతి” (లూమెన్ జెంత్సియుం – నెం  31) లో ప్రతి క్రైస్తవుడు - మతాధికారులు, మతపరమైనవారు మరియు సామాన్యులు - ప్రతిఫలాన్ని కోరుకోకుండా, దేవుణ్ణి మహిమపరచడం ద్వారా వినయపూర్వకమైన సేవ ద్వారా ప్రపంచాన్ని పవిత్రం చేయాలని పిలుపు నిచ్చింది మాతృ శ్రీసభ ఉల్లేఖనం. పునీత అగుస్తీను విశ్వాసాన్ని దాతృత్వానికి పునాదిగా చూశాడు. ఎందుకంటే విశ్వాసం లేకుండా ప్రేమ వృద్ధి చెందదు కాబట్టి. విశ్వాసం పూర్తిగా మేధోపరమైనది కాదు లేదా పూర్తిగా భావోద్వేగ వైఖరి కాదు. దాని మేధోపరమైన వైపు నుండి, మనం నిజమని నిర్ధారించే దానిని మాత్రమె ప్రకటిస్తుంది. ఇది మన:/స్పర్శ భావాలకు ప్రతిస్పందించే విషయం. ఇవి దేవునికి మనల్ని మనం ఇచ్చుకోవడానికి మనల్ని ప్రేరేపించే ఆత్మ బహుమతి. మనం మనకోసం మాత్రమే అనే భ్రమను వదిలేస్తే, అది మనకు అంతర్గత ఆధ్యాత్మిక వృద్ధి మార్గాన్ని తెస్తుంది. ఆ విశ్వాసం మనలో లోతైన అవగాహనను తాకుతుంది. దేవుని సన్నిధి మనకు మార్గనిర్దేశం చేస్తుంది మరియు సహాయపడుతుంది. అది మన జీవితాంతం వరకు మనతోనే ఉన్నప్పటికీ మన బాల్య విశ్వాసం మనల్ని యుక్తవయస్సులో నిలబెట్టలేదు. ఇది నిరంతర అధ్యాత్మక శిక్షణా ప్రక్రియ. అబ్రహం జీవితంలో ఉన్నట్లుగానే మనం పెరిగేకొద్దీ పెరుగుతుంది, మారుతున్నకొద్దీ మారుతుంది, పరిణతి చెందేకొద్దీ మనం పరిణతి చెందుతుంది.

మన ప్రపంచం సజీవమైన విశ్వాసం కోసం ఏడుస్తుంది. అర్ధం కాని మూలుగులతో మొరపెడుతుంది. విశ్వాసం వ్యక్తిగత ప్రార్థనలో దాగి ఉండిపోదు. అది శత్రువులను క్షమించడంలో చేతన కలిగి వుంటుంది.  పేదలకు సేవ చేస్తుంది. సృష్టిని రక్షిస్తుంది మరియు మానవ గౌరవాన్ని కాపాడుతుంది. అది ఒక దయగల చర్య అయినా, ఒక క్షమాపణ మాట అయినా, లేదా న్యాయం కోసం ఒక నిర్ణయం వంటి చిన్న చిన్న ప్రారంభాలకు భయపడుతూ న్యూనతకు లోను కాకూడదు. ఆవగింజ వలే, ఈ చిన్న చిన్న క్రియలు  దేవుని రాజ్యానికి గొప్ప సంకేతాలుగా పెరుగుతాయి. మనం ఇతరులకు సేవ చేసినప్పుడు, మనం దేవునికి సహాయం చేయడం లేదని గుర్తుంచుకుందాం. "మేము అనర్హమైన సేవకులం. మేము మా విధిని మాత్రమే చేసాము" అని తెలిసిన శిష్యులుగా మనం మన క్రైస్తవ ధర్మాన్ని జీవించూదాము. రాజకీయ, ఆర్థిక కుటుంబం, వృత్తిపరమైన మరియు సామాజిక జీవితమoతా ఈ  స్ఫూర్తితో నిండి ఉండాలి. "మీరు దేవునికి ఉపయోగకరంగా ఉండాలనుకుంటే, సేవ చేయండి" అని పునీత  జోస్ మరియ  ఎస్క్రివా నొక్కిచెప్పారు. "ఉపయోగకరంగా ఉండటం" అంటే మానవ గౌరవ పొగడ్తలు, కోరుకోకుండా ఉదారమైన సేవ జీవితాన్ని గడపాలని ఆయన కోరుకున్నాడు. ప్రపంచానికి సేవ చేసే మరియు మార్పు తెచ్చే మన వినయపూర్వక విశ్వాసాన్ని ప్రభువు పెంచుగాక! అప్పుడు మన హృదయాలలో నాటిన ఆవగింజ కుటుంబాలలో, సమాజంలో మరియు సృష్టిలోనే ఫలాలను ఇస్తుంది.

“ప్రభూ, నీవు ఎప్పటికీ స్తుతించబడాలి. స్తుతించబడాలి. అల్లెలూయ”.

 

 

 

 

 

 

The Vitality of the Mustard Seed in the Kingdom: Hab 1:2-3; 2:2-4; 2 Tim 1:6-8,13-14; Lk17:5-10 (27 /C)

 

The Vitality of the Mustard Seed in the Kingdom

 

Hab 1:2-3; 2:2-4; 2 Tim 1:6-8,13-14; Lk17:5-10 (27 /C)

The Lord is faithful in all his words and loving in all his deeds. Alleluia.

 

Today’s first reading comes from the Prophet Habakkuk.  Habakkuk lived around 650 years before the Lord.  It was a time of violence.  The Babylonians had conquered the Assyrians and were threatening or attacking the rest of the world, including the Kingdom of Judah.  The Jews themselves were continually assaulting each other.  Hatred and violence were seen as part of life, even accepted. Habakkuk’s society was not all that much different than ours, where violence and might are glorified and the weak are kept in their place. His society cried, “How long, O Lord? I cry for help, but you do not listen! I cry out to you, “Violence!” but you do not intervene…”

 

Today’s Gospel begins with the apostles’ plea: “Lord, increase our faith!” and Jesus’ striking reply about the mustard seed. This plea speaks not only to our inner life, but also to how we live faith in society—through justice, solidarity, and love. Faith is not measured in size but in vitality. A little faith, like a mustard seed, can transform lives if lived sincerely. Spiritually, we are invited to pray like the apostles every day: “Increase our faith!”—not to perform wonders for ourselves, but to remain faithful in forgiving, loving, and persevering in hope. Faith is both God’s gift and our response. Faith calls us to see every person as created in God’s image. Our service is not just duty, but a recognition of Christ in others (Mt 25:40). Solidarity, just as faith moves mountains, must move us into communion with the suffering of others as a preferential option (CCC 2448) as the Prophet Amos proclaimed (Am 7).

 

Even the “mustard seed” image reminds us that faith is organic, like creation itself—planted, nourished, and growing.  Our faith that obliges us to care for the earth is entrusted to us. Pope Francis, in his “Laudato Si” exhorted us to take our stewardship of God’s creation. The parable of the servant echoes Lumen Gentium (no. 31): every Christian—clergy, religious, and lay—is called to sanctify the world by humble service, not seeking reward but glorifying God. St. Augustine viewed faith as the foundation of charity, as without faith, love cannot flourish. Faith is neither a purely intellectual nor a purely emotional attitude. From its intellectual side, it professes what we judge to be true. It is a matter of responding to feelings. These are a gift of the Spirit that moves us to give ourselves to God. If we let go of the illusion of being only for ourselves, it can bring us inner spiritual growth. Faith touches an awareness deep within us, an awareness of God’s presence guiding and helping us. It is an ongoing process, growing as we grow, changing as we change, maturing, and we mature as it was in the life of Abraham. Our childhood faith cannot sustain us in adulthood. It develops into something that lasts with us till the end of our lives.

 

Our world cries for faith that is alive. Faith does not hide in private prayer; it forgives enemies, serves the poor, protects creation, and defends human dignity. Let us not fear small beginnings—whether it is one act of kindness, one word of forgiveness, or one decision for justice. Like a mustard seed, these small acts grow into great signs of God’s Kingdom. And let us remember that when we serve others, we are not doing God a favor. We are simply living our vocation as disciples who know: “We are unworthy servants; we have only done what was our duty.”  All our family, professional, and social life, in the political, economic world, etc., has to be imbued with this spirit. “If you want to be useful, serve”, asserted St. Josemaría Escrivá; he wanted us to understand that “to be useful” we have to live a life of generous service without seeking honors, human glory, or applause. May the Lord increase our humble faith that serves and transforms the world. Then the mustard seed planted in our hearts will bear fruit in families, in society, and in creation itself.

 

May you be praised, Lord, and extolled for ever. Alleluia.