లాజరులో క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించుదాం ఆమో 6:1,4-71; 1 తిమో 6:11-16; లూకా 16:19-31 (26 /C)

లాజరులో క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించుదాం

ఆమో 6:1,4-71; 1 తిమో 6:11-16; లూకా 16:19-31 (26 /C)

“నా నామమున మీకు నీళ్లు త్రాగనిచ్చువాడు తన ప్రతిఫలమును కోల్పోడు అని ప్రభువు చెప్పుచున్నాడు” (DO) 

లూకా సువార్తను తరచుగా పేదల సువార్తగా సూచిస్తారు వేద శాస్త్రులు. కారణం, ఈ సువార్త పేదల పట్ల దేవునికి ఉన్న కనికర ప్రేమ ప్రాధాన్యతను సుస్థిరంగా ప్రతిబింబింప చేస్తుంది (లూకా 4:18; 6:20) కాబట్టే! దీని ప్రకారంగా, సువార్తనంతట పేదలు మరియు అణగారిన వారి బాధనే ప్రతిబింబిoప చేస్తాడు లూకా. నేటి సువార్తలోని “లాజరు” అనే పేరు హీబ్రూ పేరు ఎలీయెజరు నుండి తీసుకోబడింది. లాజరు అంటే “దేవుడు నా సహాయం” లేదా “దేవుడు సహాయం చేస్తాడు” అని అర్థం. ఊర కుక్కల మధ్య రసి కారే పుండ్లతో దేహి అని అరచే లాజరు అనే బిచ్చగాడి పాత్ర, పరలోకంలో అబ్రాహాము వక్ష: స్థలంలో కూర్చోనడం చూపిస్తే, మరోప్రక్క నరకంలో హింసల పాలవుతున్న ధనవంతుడిని చూపిస్తున్నాడు లూకా. ఎందుకు అలా జరిగింది? లాజరును తన ఇంటి ద్వారం చెంత నుండి గెంటి వేసే క్రూరుడైన ధనవంతుడిగా చూపించడు లూకా సువార్తికుడు. తన పంచ పక్ష భోజన బల్ల నుండి జారిపడిన రొట్టె ముక్కలను అందుకొన సాహసించే లాజరును అతను గెంటి వేయనూ లేదు. అందునా అతను ఉద్దేశపూర్వకంగా అతనిపై ఎలాంటి క్రూరాత్వాన్ని చూపించనూ లేదు. మరి ఆ ధనవంతుడు చేసిన పాపం ఏమిటి?

మానవ శాస్త్ర (Anthropological) దృక్కోణం నుండి, ఈ ఉపమానం ప్రతి మానవుడు దుర్బలుడు, పరిమితుడు మరియు మరణానికి సిద్దుడు అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. “జాతస్య మరణం దృవం” అని జ్ఞాపకం చేస్తుంది. లాజరు పాత్ర – ధనిక ద్వారం వద్ద పడిపోయిన, నయంకాని వైరస్ జబ్బులతో నిండిపోయిన, లోకంచే నిర్లక్ష్యం చేయబడిన పేదలు, అణగారిన వారి  బాధలను, బలహీనులను, ఆకలితో మల మలలాడే, చివరకు విస్మరించబడిన వారిని సూచిస్తూ దేవుని బిడ్డలుగా వారి గౌరవ ప్రతిష్టలను నిలుపుతుంది. ధనవంతుని పాత్ర తనతోటి మానవ సంబంధ స్వభావాన్ని (nature of human relation) మరచిపోయి, స్వయం సమృద్ధిలో తనను తాను మూసుకుపోయే హీన స్వభావాన్ని సూచిస్తుంది. వాటికను రెండవ మహాసభ అందించిన “ఆధునిక కాలంలో తిరుసభ పరిచర్య నిబంధనా నిర్మాణo: ఆనందం మరియు ఆశ” (Gaudium et Spes) అనే సిద్ధాంత బోధనలో "మనిషి... తనను తాను నిజాయితీగా ఇచ్చుకున్న బహుమతి ద్వారా తప్ప తనను తాను పూర్తిగా కనుగొనలేడు" (GS 24) అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. ధనవంతుని విషాదం ఏమిటంటే, అతను సంపదను కలిగి ఉండటం కాదు, కానీ అతను తన ద్వారం వద్ద వ్రణములతో పడి ఉన్న తన తోటి మానవ సోదరుని వైపు కనీస కంటి చూపు లేకపోవడం. ధనవంతులుగా వుండడం అనేది ఎన్నడు ఖండించబడలేదు పరిశుద్ధ గ్రంథంలో. కానీ అతని ఇంటి ముంగిట వారి బాధలను గ్రహించకుండా అంధుడిగానూ మూగ వానిగా తన కష్టాలలో తనను వదిలివేసి తన కాళ్ళ మీద తనను తాను నిలబడడానికి సహాయం చేయడంలో తాను విఫలవ్వడంలోనే ఖండించబడ్డాడు. అటువంటి వారికి మోషే, ఆమోసు లాంటి ప్రవక్తలు మరియు దయాకనికర, న్యాయ స్పందన కోసం పిలుపునిచ్చే దేవుని వాక్యం అందించబడింది. కానీ వారు పెడచెవిన పెడుతున్నారు. కాబట్టి, తన వారు ఒకరు మృతులలో నుండి లేచి వచ్చి బోధించినా, వారు నమ్మరు. అందుకే దైవ స్వరాన్ని ఆలకించే మారు మనస్సుకు సమయం ఇప్పుడే, రేపు కాదని ఈ ఉపమానం మనకు ఒక హెచ్చరిక చేస్తుంది.

ఈ ఉపమానం ఒక సుస్థిరమైన సందేశాన్ని ప్రతిధ్వనిస్తుంది. దేవుడు పేదలను ఉద్ధరిస్తాడు మరియు గర్విష్ఠులను పడగొడతాడు (లూకా 1: కీర్తన 113: 7). రెండవ వాటికను మహాసభ  “దేవుని వాక్య సమృద్ధి దాని అధికారం” గురించి ప్రతి ఘటిస్తుంది. “దేవుని వాక్యం” (Dei Verbum) అనే తన అధికార పత్రంలో,  "మన రక్షణ కోసం" ఈ వుల్లెఖనం ఇవ్వబడిందని మనకు చెప్పబడింది (DV 11). అయినప్పటికీ ధనవంతులు తమ హృదయాలను కఠినతరం చేసుకుంటున్నారు. మహత్కార్య సంకేతాల కోసం వేచి ఉండకూడదని, ప్రతి ఆదివారం మనం వినే వాక్యం ఇప్పుడే ఇక్కడే మన మనస్సు మార్పు చెందనివ్వాలని మనకు హెచ్చరిక చేస్తుంది. తిరుసభ సామాజిక బోధనా (Social Teachings of the Church) దృక్కోణం నుండి, ఈ  ఉపమానం మరింత అత్యవసరతను సంతరించుకుంటుంది. “ఆనందం మరియు ఆశ” (Gaudium et Spes) సిద్ధాంత బోధనలో, "ఈ యుగపు మనుషుల ఆనందాశలు, దుఃఖాలు, ఆందోళనలు, ముఖ్యంగా ఎలాంటి బాధలకైనా గురి అయ్యే పేదల బాధసాధాకాలన్నీ క్రీస్తును అనుసరించే శిష్యులవే! అని బోధిస్తుంది (G.S 1). పుడమిన దేవునిచే సృష్టింపబడిన సమస్త సహజ వనర సంపద అందరికీ సరి సమాన ఉపయోగార్ధంగా వర్తింప ఉద్దేశించబడినదని ఈ కౌన్సిలు నొక్కి చెబుతుంది (G.S 69). కాబట్టి ఒకరికి కలిగిన సంపద అనేది తన గృహనిర్వాహకత్వపు బాధ్యతే గానీ, అది ఒక ప్రైవేట్ కోట కాకపోవచ్చు. లాజరును విస్మరించడం అంటే లాజరులోని క్రీస్తును విస్మరించడమే కదా! అటువంటి లాజరును గౌరవించడం అంటే తనను తాను తన కాళ్ళ మీద నిలబడి తన జీవనోపాదిని సుస్థిరం చేసుకోవడానికి ఉత కర్రను అందించాలే కానీ తన జీవితాంతం పరాన్నజీవిగా మార్చి బిచ్చగానిగా మార్చడం కాదు.

పునీత జాన్ క్రిసోస్టమ్, “మీరు క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించాలనుకుంటున్నారా? ఆయన నగ్నంగా ఉన్నప్పుడు ఆయనను నిర్లక్ష్యం చేయవద్దు. బయట చలిలో నగ్నత్వంతో బాధపడుతున్నప్పుడు తనను నిర్లక్ష్యం చేస్తూ, ఇక్కడ చర్చిలో పట్టు వస్త్రాలతో ఆయనను గౌరవించవద్దు” అని హెచ్చరించాడు. ఈ హెచ్చరిక పేదలను మేల్కొల్పి సహాయం అందించే దాతలుగా జాగురుత పరుస్తుందే కానీ నిత్యం చేయి చాచే వాళ్ళుగా మలచదు. “విశ్వ జనుల కాంతి” (Lumen Gentium) అనే తిరుసభ సిద్ధాంత ప్రకటనలో - ‘తిరుసభ దేవునితో ఐక్యత’ అనేది ఒక దివ్య సంస్కారమనీ, అలాగునే ‘సమస్త మానవ జాతి ఐక్యత’ కూడా ఒక దివ్య సంస్కారమనీ మనకు గుర్తు చేస్తుంది (LG 1). తిరుసభ “తాను నిజంగా మానవాళితోనూ మరియు దాని చరిత్రతో లోతైన బంధాలలో/ ద్వారా ముడిపడి ఉందని మనకు గుర్తు చేస్తుంది” (GS 1). మనం నిజంగా క్రీస్తులో ఒకే శరీరం అయితే, లాజరు మన శరీరమే లేదా సోదరుడు. అతని బాధ మన బాధ్యత. ఈ ఉపమానం మనల్ని భయపెట్టడానికి కాదు, మనల్ని మేల్కొల్పడానికి ఇవ్వబడింది.  శాశ్వతత్వంలో ధనవంతుడిని మరియు లాజరును వేరు చేసిన గొప్ప అగాధం చరిత్ర జీవితంలో ఇప్పటికే ఉదాసీనత, అంధత్వం, నిర్లక్ష్యం మరియు హృదయ కాఠిన్యం ద్వారా తవ్వబడింది. కానీ నేటి సువార్త మనకు ఆశను అందిస్తుంది. నేడు, ఆ అగాధాన్ని మన జీవితంలో, విద్యా చైతన్యం, దాతృత్వం, సంఘీభావం మరియు మారు మనస్సు ద్వారా దాటవచ్చు. క్రీస్తులో అనేకమంది లాజరులను  స్వీకరించడానికి ఆయనే స్వయంగా తన శాశ్వత విందుకు మనలను స్వాగతిస్తూ, ఆ విందు కొరకు సిద్ధం కావడానికి మనకు కృపను ఇస్తాడు.

“ఈ అత్యల్పులలో ఏ ఒక్కనికి మీరు ఏమి చేసితిరో, అది నాకు చేసితిరని నిశ్చయముగా మీతో చెప్పుచున్నాను” (మత్త 25:45)

 

 

Honoring the Body of Christ in Lazarus Am 6:1,4-71; 1Tim 6:11-16; Lk 16:19-31 (26 /C)

 

Honoring the Body of Christ in Lazarus

Am 6:1,4-71; 1Tim 6:11-16; Lk 16:19-31 (26 /C)

“Whoever gives you a drink of water in my name, will not lose his reward, says the Lord” (DO)

 

The Gospel of Luke is often referred to as the Gospel of the poor. It consistently highlights God’s preferential love for the poor (Lk 4:18; 6:20). Accordingly, the whole gospel reflects upon the poor and the marginalized. The name Lazarus in today’s gospel is taken from the Hebrew name Eliezer, meaning “God is my help” or “God will help”. The scene of the Gospel is presented as Lazarus, the beggar, covered with ulcerated sores, amid the dogs, sitting in the bosom of Abraham, and the rich man in torment. Why was it so? Luke the evangelist does not show the rich man chasing Lazarus out of his gate. Neither did he object to his receiving the bread flung away from his table, nor was he deliberately cruel to him. What was the sin of the rich man, then?

From an anthropological perspective, this parable reminds us that every human being is fragile, finite, and destined for death. Lazarus, lying at the gate, covered in sores, ignored by the world, represents the poor, suffering, frail, hungry, and finally ignored, retains the dignity of a child of God. The rich man represents a humanity that forgets its relational nature, closing itself in self-sufficiency. Vatican II reminds us in Gaudium et Spes that “man… cannot fully find himself except through a sincere gift of himself” (GS 24). The tragedy of the rich man is not that he had wealth, but that he failed to give at least some attention and concern to his fellow human brother to make him better himself at the gate. The rich man is not condemned for being wealthy, but for being blind and deaf, to make him stand by himself in sufferings. He had the voice of Moses, Amos, the prophets, and the Word of God calling for mercy and justice, but he neglected them. And so, even if one were to rise from the dead, he would not believe. This is a warning for us to be attentive to the word of God. The time for grasping it is now, not tomorrow.

Secondly, this parable echoes the consistent message. God lifts the poor and casts down the proud (Lk 1: Ps 113:7). Vatican II insists on the sufficiency and authority of God’s Word. In Dei Verbum, we are told that Scripture is given “for our salvation” (DV 11). We are warned not to wait for signs, but to let the Word we hear each Sunday transform us now. From the lens of the Church’s social teaching, the parable becomes even more urgent. Vatican II teaches that “the joys and the hopes, the griefs and the anxieties of the men of this age, especially those who are poor or in any way afflicted, are the joys and hopes, the griefs and anxieties of the followers of Christ” (Gaudium et Spes, 1). The Council also emphasizes that the goods of the earth are destined for all: “God intended the earth with everything contained in it for the use of all human beings and peoples” (Gaudium et Spes, 69). Wealth, therefore, is a stewardship, not a private fortress. To ignore Lazarus is to ignore Christ himself. Respecting Lazarus is to help the poor become independent breadwinners and not dependent beggars for life.

St. John Chrysostom asked: “Do you want to honor the body of Christ? Do not neglect him when he is naked. Do not honor him here in the church with silken garments while neglecting him outside suffering from cold and nakedness.” It calls for love of conscientizing the poor to become contributors rather than recipients. Lumen Gentium reminds us that the Church is a sacrament of unity with God and of the unity of the whole human race (LG 1). She “recognizes that she is truly linked with mankind and its history by the deepest of bonds” (GS 1). If we truly are one Body in Christ, then Lazarus is our body or brother. His suffering is our responsibility. The parable is not given to frighten us but to awaken us. The great chasm that separated the rich man and Lazarus in eternity was dug already during life by indifference, blindness, neglect, and hardness of heart. But the Gospel offers us hope. Today, in this life, that chasm can still be crossed by the love of education, solidarity, and conversion. May the Lord give us the grace to receive them in Christ and thus prepare for the eternal banquet where he himself will welcome us.

“Truly I tell you, whatever you did for one of the least of these, you did for me” (Mt 25:45)

Green Leaf of Righteous Wealth Am 8:4-7; 1 Tim 2:1-8; Lk 16:1-13 (25/ C)

 Green Leaf of Righteous Wealth 

Am 8:4-7; 1 Tim 2:1-8; Lk 16:1-13 (25/ C)

“Christians should handle the affairs of temporal life with an eye toward eternal life.”

 

The relation of the steward to the rich man in today’s Gospel calls for application to our relationship with God. It is to be seen in the use of our talents of stewardship entrusted by God. The term “steward” is applied here to indicate this relation. Each of us is endowed with a charge of God’s property. That is our own constitution—physical, mental, moral—is a trust. All our endowments—talents, money, relationships, social positions are properties of which we are farmers. If we think that we can do as we like with them, it would be false to our creator and false to ourselves. God has given us the power of dominance in the right way (Ps 8:4) to govern them. Do we realize this, or do we sadly forget the fact of stewardship? Are we not, in many ways, changing the tenant into the master, the steward into the owner?

Christian stewardship is the administration of the Christian life. When we are depressed about the trade of something, of hard, dull times, the prophecy of the Prophet Haggai is reflected, “Give careful thought to your ways. You have planted much, but harvested little. You eat but never have enough. You drink but never have your fill. You put on clothes but are not warm. You earn wages, only to put them in a purse with holes in it” (Hag 1:5-6). Augustine of Hippo says, “Even though you possess plenty, you are still poor. You abound in temporal possessions, but you need things eternal” (Sermon 56, 9). Regarding Christian objects, what should be the steward’s prudence in the conduct of benevolent enterprises? Competition is healthy in certain limited areas. Diffuse causes not only ill health: it might become a scandal.

Pope Leo XIV, in a recent interview with a Catholic News site, said that the polarization in society is being driven in part by a “wider gap between the income levels of the working class and the money that the wealthiest receive”. Mammon is meant to be an instrument for the accomplishment of our stewardship. The things of this world are the mammon of unrighteousness, or the false mammon. Christ insists we cannot serve both (Lk 16: 13). God requires us to spend mammon on the needy while the world demands spending on one’s own lusts. It is impossible to reconcile their services. The only faithfulness to the one is to break with the other. Do we need to make ourselves of the mammon of unrighteousness, as the steward with his lord’s goods made his lord’s tenants his friends to inherit the life of comfort?

Luke concludes the parable of Jesus with a lesson that stands as a question: Who is the master in charge of our lives? Our “master” is that which governs our thought-life, shapes our ideals, and controls the desires of the heart and the values we choose to live by. We, as farmers, need to cultivate Christ’s spirit-oriented values and, as stewards, surrender them on his return when we meet him at our resurrection. Our money, time, and possessions are precious resources and gifts from God. Those who trust in their riches will fall, but the righteous will thrive like a green leaf (Pro 11:28). We can guard them jealously for ourselves alone or allow them for the benefit of the needy in his kingdom.

“Those who can be trusted in small things can also be trusted in great things.”

నీడ నిచ్చు పచ్చని ఆకుల నీతి సంపద ఆమో 8:4-7; 1 తిమోతి 2:1-8; లూకా 16:1-13 (25/ సి)

 

నీడ నిచ్చు పచ్చని ఆకుల నీతి సంపద

ఆమో 8:4-7; 1 తిమోతి 2:1-8; లూకా 16:1-13 (25/ సి)

“క్రైస్తవులు నిత్యజీవం వైపు దూర దృష్టితో లౌకిక జీవిత వ్యవహారాలను నిర్వహించాలి.”

 

నేటి సువార్తలోని గృహనిర్వాహకుడికి ధనవంతునితో కలిగి ఉన్న సంబంధం దేవునితో మన సంబంధానికి అన్వయించాలని మాతృ శ్రీసభ కోరుతుంది. దేవుడు మనకు అప్పగించిన ప్రతిభలను ఉపయోగించడంలో ఈ సంబధం అద్దం పడుతుంది. ఈ సంబంధాన్ని సూచించడానికే “గృహనిర్వాహకుడు” అనే పదం ఇక్కడ వర్తించబడింది. మనలో ప్రతి ఒక్కరికి దేవుని ఆస్తిపై బాధ్యత ఉంది. అది మన మానవ శారీరక, మానసిక, నైతికత అనేది భౌతికంగా నిర్మాణం చేయబడిన ఒక ట్రస్ట్ లాంటిది. ప్రతిభ, డబ్బు, సంబంధాలు, సామాజిక గౌరవ స్థానాలు అనే మన ధనాలు రైతులకు కలిగిన పొలపు ఆస్తులు లాంటివి. రైతు తన పొలాన్ని ఎలా సాగు చేస్తాడో అలాగునే మనం మన మానవాకృత ఆస్తులను సరైన పద్దతిలో సరిదిద్దుకోవాలి. మన ఇష్టం వచ్చినట్లు మనం వాటిని ఉపయోగించుకోవచ్చు అనుకుంటే, అది మనలను సృష్టించిన సృష్టికర్తను వమ్ము చేసినట్లవుతుంది మరియు మనలను మనమే వంచన చేసుకున్నట్లవుతుంది. వాటిని సరైన మార్గంలో పరిపాలించడానికి దేవుడు మనకు ఆధిపత్య శక్తిని ఇచ్చాడు (కీర్తన 8:4). మనం దీనిని గ్రహిస్తున్నామా లేక విచారకరంగా “గృహనిర్వాహకత్వ” వాస్తవికతను మరచిపోతున్నామా? మనం అనేక విధాలుగా కొన్ని కొన్ని సార్లు కౌలుదారుననుని యజమానునిగానూ, గృహనిర్వాహకుడిని యజమానిగానూ మార్చేస్తుం టాము కదా?

క్రైస్తవ జీవితాన్ని నిర్వహించు కోవడం అంటే క్రైస్తవ విలువల జీవితపు నిర్వహణ అని అర్ధం. మనం కఠినమైన, నిరుత్సాహపు వ్యాపారం లేదా నిరాశా నిస్పృహలకు లోనైనపుడు, ప్రవక్త హగ్గయి ప్రవచనం, “కాబట్టి సైన్యములకధిపతియగు యెహోవా సెలవిచ్చునదేమనగా మీ ప్రవర్తననుగూర్చి ఆలోచించుకొనుడి. మీరు విస్తారముగా విత్తినను మీకు కొంచెమే పండెను, మీరు భోజనము చేయుచున్నను ఆకలి తీరకయున్నది, పానము చేయుచున్నను దాహము తీరకయున్నది, బట్టలు కప్పు కొనుచున్నను చలి ఆగకున్నది, పనివారు కష్టముచేసి జీతము సంపాదించుకొనినను జీతము చినిగిపోయిన సంచిలో వేసినట్టుగా ఉన్నది” (హగ్గయి 1:5-6) అని ప్రతిబింబిస్తుంది. పునీత అగుస్టీను , “మీకు పుష్కలంగా ఉన్నప్పటికీ, మీరు ఇంకా పేదవారే. మీరు తాత్కాలిక ఆస్తులలో సమృద్ధిగా ఉంటారు, కానీ మీకు శాశ్వతమైనవే అవసరం” (ప్రసంగం 56, 9) అని  అంటున్నాడు. క్రైస్తవ విలువల లక్ష్య సాధన విషయానికొస్తే, కార్పొరేటు సంస్థల ప్రవర్తనలో “గృహనిర్వాహకుని” వివేకం ఎలా ఉండాలి? కొన్ని పరిమిత ప్రాంతాలలో పోటీ దాని తత్త్వం ఆరోగ్యకరమైనదే! కాని దాని పిచ్చితనపు వ్యాప్తి అనారోగ్యానికి మాత్రమే కాకుండా ఒక అపవాదపు స్థితికి కారణంగా మారవచ్చు.

14 వ పోపు లియో గారు, ఇటీవల ఒక కాథలిక్ న్యూస్ సైటుకు ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూలో, సమాజంలోని ధ్రువణతకు లేదా అనివార్య అసమాన వ్యాప్తి కొంతవరకు "కార్మిక వర్గపు ఆదాయ స్థాయిలు మరియు అత్యంత ధనవంతులు పొందే డబ్బు మధ్య విస్తృత అంతరమే కారణo” అని అన్నారు. మన గృహనిర్వాహకత్వo అనేది సాధించుకున్న లేదా దేవునినుండి పొందుకున్న సంపదను కాపాడే లేదా పరిరక్షించే  ఒక సాధనంగా ఉండాలి. సంపద అనేది “గృహనిర్వాహత్వ” లక్ష్య సాధనకు మాత్రమె వినియోగించాలి.   లోక విషయాలు లేదా అన్యాయపు సంపద తప్పుడు ఆస్తి. మనం రెండింటికి సమానమైన సేవ చేయలేమని క్రీస్తు నొక్కి చెబుతున్నాడు (లూకా 16: 13). లోకం ఒకరి స్వంత కోరికల విషయమై ఖర్చు చేయాలని డిమాండ్ చేస్తుంటే, దేవుడు మనల్ని అవసరతలో ఉన్నవారి కోసం ఖర్చు చేయాలని కోరుతున్నాడు. ఈ రెండింటి సేవలను సమన్వయం చేయడం అసాధ్యం. అటువంటప్పుడు ఒకదానికి విశ్వాసంగా ఉండటం మరొకదానితో విడిపోవడమే సమంజసం. తన యజమాని వస్తువులతో గృహనిర్వాహకుడు శాశ్వత జీవిత సుఖాన్ని వారసత్వంగా పొందడానికి తన యజమాని ఋణస్తులను తన స్నేహితులుగా చేసుకున్నట్లు, అధర్మపు అన్యాయపు సంపదను మనకు మనమే తయారు చేసుకోవాల్సిన అవసరం ఉందా?

లూకా – యేసు ఉపమానాన్ని ఒక ప్రశ్నగా, మన జీవితాలను నడిపించే యజమాని ఎవరు అని ముగిస్తాడు. మన ఆలోచనా జీవితాన్ని నియంత్రించేవాడు, మన ఆదర్శాలను రూపొందించేవాడు, హృదయ కోరికలను మరియు మనం జీవించడానికి ఎంచుకున్న విలువలను నియంత్రించేవాడే మన “యజమాని”. మనం, రైతులుగా, క్రీస్తు ఆత్మ-ఆధారిత విలువలను సాగుచేసుకోవాలి మరియు “గృహనిర్వాహకు”లుగా, మన పునరుత్థానంలో ఆయన తిరిగి వచ్చినప్పుడు ఆయనను కలిసినప్పుడు వాటిని తిరిగి అప్పగించాలి. మన డబ్బు, సమయం, ఆస్తులు, విలువైన వనరులు, అందునా మన ఆరోగ్యం, అనేది భౌతికంగా నిర్మితమైన శారీరక, మానసిక, నైతికత దేవుని నుండి వచ్చిన బహుమతులు. “తమ భౌతిక సంపదలను నమ్ముకునేవారు పడిపోతారు, కానీ నీతిమంతులు నీడనిచ్చే పచ్చని ఆకులాగా వృద్ధి చెందుతారు (సామె 11:28) అనే దేవుని వాక్యం బట్టి మనం వాటిని మన కోసం మాత్రమే అసూయతో కాపాడుకోవచ్చా లేదా యేసు రాజ్యంలోని పేదవారి ప్రయోజనం కోసం వాటిని వినియోగించ వచ్చా అని నిర్ధారించుకొందాము.

“చిన్న విషయాలలో నమ్మదగిన వారిని గొప్ప విషయాలలో కూడా నమ్మవచ్చు.”

 

My Redemption in the Cross of Christ: Num 21:4b–9; Ph 2:6–11; Jn 3:13–17 (Sep. 14th/ C)

 

My Redemption in the Cross of Christ

Num 21:4b–9; Ph 2:6–11; Jn 3:13–17 (Sep. 14^th/   C)

“By your Holy Cross, You have redeemed the World.”

 

Today we celebrate the Feast of the Triumph of the Cross. The recovery of the cross by St. Helena in 326 brought joy to celebrate it throughout the Church. The evangelist John’s account of the Old Testament story (Num 21:4-9) brings fulfillment of God’s saving plan in Jesus’ crucifixion. On their journey through the wilderness, the people of Israel bitterly complained against God. To punish them, God sent a plague of deadly serpents. The people repented and cried for mercy. God instructed Moses to make an image of a serpent and to hold it up on a pole. Those who looked upon the serpent were healed. In later times, the brazen serpent became an idol in the days of Hezekiah, and that was destroyed because people were worshipping it (2 Kgs 18:4). The Jews themselves were confused whether they were forbidden to make images. Thus, the rabbis explained it this way: “It was not the serpent that gave life. It was God who healed them.” The healing power lies not in the brazen serpent. It was only a symbol to indicate God.

The evangelist John uses this story to present Jesus lifted on the cross as the brazen serpent, and people should turn their thoughts and believe in him for eternal life. The Greek verb “hupsoun” means “to lift up” in English. It is used of Jesus in two senses: (1) being lifted upon the Cross (Jn 8:28; Jn 12:32) and being lifted into glory into heaven (Act 2:33; Act 5:31; Phil 2:9). These two are inextricably connected. It is inevitable to have glory without the cross. There is no victory without struggle. There is a phrase that speaks of “believing in Jesus” (Jn 3:16) in the Gospel. It means at least three things. Firstly, God loves and forgives all whom he created. Secondly, he sent his only son, Jesus, to give us everlasting life through his death and resurrection. Thirdly, whatever Jesus says is true, and we should believe it.

We need to understand the phrase “eternal life” (Jn 3:16). If we enter into eternal life, what does it give us? It gives us peace with God. It gives us peace with men.  It enables us to see men as God sees them. It gives us peace with life. God is working all things together for good. We may not understand life any better, but we will no longer resent it. It gives us peace with ourselves. We are more afraid of ourselves than of anything else. We know our own weakness. We know the force of our own temptations, tasks, and the demands of our lives. But now we know that we are facing it all with God. It is not we who live but Christ who lives in us. There is peace founded on Christ.

The deepest peace on earth is certainly a shadow of the ultimate peace which is to come. It gives us hope and a goal to travel. It provides a life of glorious wonder here and yet, at the same time, a life in which the best is yet to be. The Triumph of the Cross is the Triumph of Jesus Christ. The deeper meaning of the Cross is presented in Jesus’ “kenosis,” meaning “emptying” himself. The word “whosoever” in the phrase “whoever believes in him (3:16) employed here brings meaning that in the Divine compassion, there is no limitation, restriction, or condition prescribed by Divine wisdom, which can exclude the meanest or the vilest. God the Father always rejoices in searching out those who have strayed, and he welcomes them home with open arms. Every penitent believer enjoys the incomparable gift of salvation by looking to Jesus on the Cross. The intercessory prayers of Our Lady of Sorrows will surely be our support in our struggle for victory.

“Through you the world is redeemed by the blood of the Lord” (Divine Office).

క్రీస్తు శిలువలో నా విమోచన: సంఖ్యా 21:4b–9; ఫిలి 2:6–11; యోహాను 3:13–17 (C / Sep 14)

 

క్రీస్తు శిలువలో నా విమోచన

సంఖ్యా 21:4b–9; ఫిలి 2:6–11; యోహాను 3:13–17 (C / Sep 14)

“నీ పవిత్ర శిలువ ద్వారా, నీవు లోకాన్ని విమోచించావు” (Divine Office) 

నేడు మనం సిలువ విజయోత్సవ పండుగను జరుపుకుంటున్నాము. క్రీ. శ. 326 వ సంవత్సరములో – యేసు క్రీస్తు వారు భరించిన శిలువను పునీత హెలెనా వారు కనుగొనడంతో మాతృ శ్రీసభ దానిని పరిశీలించి నిర్ధారించిన తరువాతి నుండి విశ్వాసులు ఈ పండుగను ఘనంగా జరుపుకుంటున్నారు. పాత నిబంధనలోని ఒక చారిత్రాత్మక సంఘటన (సంఖ్యా 21:4-9)  వృత్తాంతంను యేసయ్య శిలువలో దేవుని రక్షణ ప్రణాళిక పరిపూర్తి అయిన విధానాన్ని  సువార్తికుడు యోహాను నేటి సువార్తలో ప్రస్తావిస్తున్నాడు. ఇశ్రాయేలు ప్రజలు అరణ్య ప్రయాణంలో  దేవునిపై తీవ్రంగా ఫిర్యాదు చేశారు. వారిని శిక్షించడానికి, దేవుడు ప్రాణాంతకమైన సర్పాల తెగులును పంపాడు. చాలా మంది మృత్యువాత పడ్డారు. ప్రజలు పశ్చాత్తాపపడి దేవుని దయ కోసం మొరపెట్టుకున్నారు. సర్ప కాటు విరుగుడు కోసం సర్పపు ప్రతిమను తయారు చేసి దానిని ఒక గెడపై వ్రేలాడదీయాలని దేవుడు మోషేను ఆదేశించాడు. వ్రేలాడదీయబడిన సర్పాన్ని వీక్షించిన వారు సర్ప విష విరుగుడుగా స్వస్థత పొందుకున్నారు. స్వస్థత తరువాతనూ అదే ప్రక్రియ ఇశ్రాయేలీయుల జీవితంలో కొనసాగింది. హిజ్కియా రాజు కాలంలో అది ఇత్తడి సర్పపు విగ్రహంగా మారి యూదుల విచిత్ర ఆరాధనా సంస్కృతిగా మారిపోయింది!!! ప్రజలు దానినే  ఆరాధించడం వలన అది నాశనం చేయబడింది (2 రాజులు 18:4). తమ విగ్రహాలను తయారు చేసుకోవడం నిషేధించబడిందా అని యూదులు అయోమయంలో పడ్డారు!! అందువల్ల, రబ్బీలు(బోధకులు) “జీవాన్ని ఇచ్చింది సర్పము కాదు. వారిని స్వస్థపరిచింది దేవుడే. స్వస్థపరిచే శక్తి ఇత్తడి సర్పంలో లేదు. అది దేవుణ్ణి సూచించడానికి ఒక చిహ్నం మాత్రమే” అని వివరించి హెచ్చరించారు.

శిలువపై ఎత్తబడిన యేసును, గెడపై ఎత్తబడిన కంచు సర్పముగా పోల్చి చూపించడానికి సువార్తికుడైన యోహానుకు కలిగిన ఆలోచన ఏమిటి? ఏదోను తోటలో తొలి ఆదిదంపతులను మోసగించిన సర్పపు శోధనాత్మక కాటును (ఆది 3) భగవంతుడు యూదులకు జ్ఞాపకపరిచాడు. అవిధేయత వల్ల పొందుకున్న శాపం నేటి శాపానికి మూల కారణం అని జ్ఞాపకం చేస్తున్నాడు. అందుచేతనే బాప్తిస్మ యోహాను యోర్ధనులో బప్తిస్మము ఒసగుతూ “ఓ సర్ప సంతానమా! (మత్త 3:7-9 = 12:34; 23:33) అని యూదులను సంభోదించాడు. సైతాను శోధన యేసు రాజ్యంలో ప్రతి ఒక్కరినీ ఇంకా వెంటాడుతూనే వుంది. ఇదే నేపథ్యంలో సువార్తికుడు యోహాను ఈ పోలికను చేస్తూ యేసుక్రీస్తు నందు రక్షణ పొందు కోవడానికి తన పాఠకులను ఆహ్వానిస్తున్నాడు.

ఈ చారిత్రాత్మక సంఘటనను ఉపయోగిస్తూ విశ్వాసులు తమ ఆలోచనలను మార్చుకుని నిత్యజీవం కోసం శిలువపై ఎత్తబడిన యేసు వైపు చూస్తూ విశ్వసించి చావు నుండి రక్షణ పొందుకోవాలి. గ్రీకు క్రియా పదం "హుప్సౌన్" అంటే ఆంగ్లంలో “లిఫ్ట్ అప్” – తెలుగునందు "పైకి ఎత్తడం" అని అర్థం. ఈ పద ప్రయోగమును యేసు ఎడల రెండు అర్థాలను చూపిస్తున్నాడు సువార్తికుడు. మొదటిగా,  సిలువపై “ఎత్త బడటం” (యోహా 8:28; 12:32). రెండవది, స్వర్గపు మహిమలోకి “ఎత్త బడటం” (అపొ 2:33; 5:31; ఫిలి 2:9). ఈ రెండు సంఘటనలు  విడదీయరాని అనుసంధానంగా ఉన్నాయి. శిలువ లేకుండా మహిమ అనేది అనివార్యం. శ్రమ వల్లనే విజయ ప్రాప్తి. "ఆయనయందు విశ్వాసముంచు ప్రతివాడు” (యోహా 3:15, 16) అనే ఒక పదబంధం మనకు సువిశేషంలో కన్పిస్తుంది కదా! దీని అర్థం కనీసం మూడు విషయాలను తెలియ చేస్తుంది. అవి మొదటగా, దేవుడు తను సృష్టించిన మానవులందరినీ సరి సమానంగా ప్రేమిస్తున్నాడు మరియు క్షమిస్తున్నాడు. రెండవది, ఆయన తన ఏకైక కుమారుడైన యేసును తన మరణ పునరుత్థానాల ద్వారా మానవులకు నిత్యజీవం ఇవ్వడానికి పంపాడు. మూడవదిగా, యేసు చెప్పేది నిజం కాబట్టి మానవులందరూ దానిని నమ్మాలి.

అలాగునే సువిశేషంలోని “నిత్యజీవము” (యోహా 3:16) అనే పదబంధాన్ని మనం అర్థం చేసుకోవాలి. మనం నిత్యజీవంలోకి ప్రవేశిస్తే, అది మనకు ఏమి ఇస్తుంది? ఈ నిత్య జీవము మనకు దేవునితో శాంతిని ఇస్తుంది. తోటి మనుషులతో మనకు శాంతిని ఇస్తుంది. దేవుడు  సృష్టించిన మనుషులందరినీ తాను చూసే విధంగా చూడటానికి ఇది మనకు కనువిప్పు కల్పిస్తుంది. మన జీవితంలో శాంతిని ఇస్తుంది. ఇలా మన మంచి కోసం పరమోన్నతుడు అన్ని విషయాలను క్రోడికరించి మనకు అందిస్తున్నాడు. మనం మన జీవితాన్ని తగినంత విధంగా అర్థం చేసుకోలేకపోవచ్చు, కానీ ఎన్నటికీ దానిపై మనం ఆగ్రహం వ్యక్తం చేయకుండా ఆ “నిత్య జీవ(ము)” కృపను మాత్రం కలిగి ఉంటామన్నది తథ్యం. ఇది మనతో మనకు శాంతిని కలిగిస్తుంది. మరేదైనప్పటికీ – మనమంటే మనమే, మనకు మనమే ఎక్కువగా భయపడిపోతూoటాము ఒక్కొక్కసారి. మన బలా బలాలు, బల బలహీనతలు మనకు తెలుసు. మనకు కలిగే శోధనలు, పరాపజయలు, పరాభావాలు మరియు మన జీవితాల డిమాండ్ల బలం మనకు తెలుసు. కానీ  దేవుని కృపతో ఎల్లప్పుడూ మనం వాటినన్నింటినీ ఎదుర్కొనగలమని మనకు తెలుసు. మనలో జీవించేది మనం కాదు కదా! మనలో నివసించేది క్రీస్తు. క్రీస్తుపై ఆధారపడిన శాంతి మనలో ఉంది. అదే మనలను విజయవంతులను చేస్తుంది.

భూమిపై అందింపబడే కేవల లోక విధాన శాంతి ఖచ్చితంగా రాబోయే అంతిమ శాంతి కాంతులకు ఒక నీడలాంటిది మాత్రమె. అటువంటిది మనకు ఆశను మరియు దాని వైపు ప్రయాణించడానికి ఒక లక్ష్యాన్ని చూపిస్తుందని మర్చిపోకూడదు. అది ఈ లోకంలో అద్భుతమైన జీవితాన్ని అందిస్తుంది. అదే సమయంలో, ఇంకా ఉత్తమమైన రాబోయే జీవితాన్ని అందిస్తుంది. శిలువ విజయం యేసుక్రీస్తు విజయం. మరణంపై విజయం. శిలువ తత్వ లోతైన అర్థం యేసు "కెనోసిస్"లో ప్రదర్శించబడింది. గ్రీకు పదం “కెనోసిస్” అంటే  తనను తాను ఖాళీ చేసుకోవడం అని అర్ధం. సువార్తలో ఉపయోగించబడిన "ఆయనను విశ్వసించేవాడు ప్రతివాడును” (3:16) అనే పదబంధంలోని "ప్రతివాడును" అనే పదం దైవిక కరుణలో, ఎటువంటి పరిమితి లేదా పరిస్థితి లేదని దైవిక జ్ఞానం సూచిస్తున్నట్లు అర్థం ఇస్తుంది. ఇది నీచమైన వాటిని మినహాయించగలదు. తండ్రి అయిన దేవుడు ఎల్లప్పుడూ దారితప్పిన వారిని వెతకడంలో ఆనందిస్తాడు. అతను వారిని తన కౌగలిత  చేతులతో ఇంటికి స్వాగతిస్తున్నాడు. ప్రతి పశ్చాత్తాపపడిన విశ్వాసి శిలువపై ఉన్న యేసు వైపు చూడటం ద్వారా సాటిలేని మోక్ష బహుమతిని పొందుతాడు. మహిమా కిరీటం పొందుకున్న వ్యకులమాత మధ్యస్థ ప్రార్ధనా సహాయత మనకు ఎల్లప్పుడూ అందుకు తోడుగా వుంటుంది. తథాస్తు.

"మీ ద్వారా ప్రపంచం ప్రభువు రక్తం ద్వారా విమోచించబడింది" (Divine Office)